Colette Tomiczny

Colette jaki jest każdy widzi. Nie narzeka na swój wzrost ani wagę, jest raczej smukłym mężczyzną i panuje nad swoja tkanką mięśniową na tyle, by nie przypominać skórzastej folii bąbelkowej. Nad czupryną półdługich, brązowych włosów zawsze stara się panować, choć wyjściowo jest on... Blondynem. Ba, jego włosy i brwi (i reszta owłosienia na ciele – tak, TAM TEŻ) naturalnie bliżej są barwy srebra niż złota, ale z racji tego, że przez swoja specyficzną urodę, różnobarwne tęczówki i jeszcze srebrzyste włosy dorobił się w maleńkości wyzywania od „elfów”, postanowił zaklęciem pozbyć się przynajmniej jednego z dokuczających mu problemów. Co jakiś czas, kiedy włosy odrastają, natychmiast odnawia zaklęcie i pilnuje, by nikt nawet nie wyobrażał go sobie z inną fryzurą.


Jest zadbany, raz w życiu zapuszczał wąsa dla sprawdzenia czy nie będzie wyglądał jak pedofil, ale nie wspomina tego epizodu zbyt dobrze, bo koleżanka z akademika o mało nie zamordowała go golarką. Dlatego nie dopuszcza do tego, by jego facjatę opanował nawet lekki, kilkudniowy zarost.



Znaki szczególne:
- heterochromia iridis, ma oczy w dwóch różnych kolorach: lewe jest brązowe, a prawe – zielone,
- kiedy był bardzo mały miał wypadek na miotle i po wpadnięciu w wysokie i ostre krzaki dorobił się blizny na twarzy. Nie jest to nic poważnego i blizny praktycznie nie widać, ale przez to, że tkanka dziwnie się zrosła, to podczas uśmiechania się w jednym z jego policzków pojawia się charakterystyczny dołeczek. Większość znajomych mówi, że wygląda dzięki temu jak „zadzior”,
- nosi na szyi prosty srebrny krzyżyk, który dostał do mamy zanim odeszła.

Colette w kontaktach z ludźmi:
Colette to prawdziwy pozytywista, który czerpie ze swojej egzystencji niekłamaną przyjemność – cieszy się z  najdrobniejszych darów sprezentowanych przez życie, a dla ludzi, którzy go szanują potrafi być niezwykle hojny i nieustannie pilnuje, by nikt się z nim nie nudził. Jeśli zależy mu na znajomości z kimś, potrafi się dostosować do jego osobowości i zjednywać go sobie w wyjątkowo ostrożny i pełen wyczucia sposób. Nie lubi milczeć, jeśli przyjaźń nie jest wystarczająco długa, to jest przekonany, że milczenie jest oznaką tego, że niewystarczająco dba o dobre samopoczucie osób, które z nim przebywają – najczęściej wtedy zaczyna, dla polepszenia atmosfery, robić z siebie coraz większego błazna. Jest ekstrawertykiem, więc nieco dusi się przy ludziach introwertycznych, ale lubi towarzystwo prawie wszystkich, więc jego akumulatory ładuje nawet melancholia związana z kontaktami z ostojami spokoju.
Ubóstwia starać się o kogoś. Nie lubi dostawać wszystkiego za łatwo, ma wole walki o ważnych dla siebie ludzi i siłę, by udźwignąć bardzo dużo przeciwności. No i zna siebie na tyle, że wie, iż jeśli się postara, to mocniej będzie szanował kogoś, dla kogo się wysilił.
Nie cierpi za to, kiedy otwarcie się go wykorzystuje i traktuje jak ślepego debila – wtedy robi się albo nadmiernie wycofany i zamyka przed taką osobą na cztery spusty, albo daje upust agresji słownej – tego drugiego jednak częściej żałuje, więc woli trzymać się od takich ludzi z daleka. U innych nielubi robienia z siebie królów dramatu, toksyczności i wywyższania się. W sobie za to najbardziej nie cierpi tego, że jest na swój sposób wiecznie głodną atencji dziwką. Nie specjalnie się nawet z tym kryje.

Colette vs. Problemy:
Colette... ucieka od swoich problemów. Głównie utrzymuje, że ich nie ma albo po prostu wstyd mu, że tak trywialne sprawy spędzają mu sen z powiek. Zwłaszcza w obliczu głodu na świecie, bezdomnych, wojen, zaraz, niepełnosprawności i zaraźliwej głupoty. Nie sprawia to oczywiście, że ma siebie za orędownika świata i z racji tak udanego życia osobistego z dobrej woli pomaga wszystkim uporać się z ich kłopotami. Nie. Pomoże, owszem, ale nie każdemu, nie natychmiast i nie ze wszystkim. Zwłaszcza, że niczego tak nie lubi jak „niedźwiedzich przysług”, więc zwykle jest przy takich aktach bardzo ostrożny.
Sam unika wewnętrznego bólu poprzez ucieczkę, bo wierzy, że w ruchomy cel ciężej jest trafić. Przede wszystkim w konfrontacji z melancholią, dołkiem czy niewytłumaczalną złością, ucieka do ludzi, do tłumów, pryska zająć się czymś szybko i mocno, dlatego zawsze bierze na siebie tyle zadań i zobowiązań. Ma się za szczęśliwego człowieka i jego życie jest definitywnie czymś, za co mógłby umrzeć.

Colette jest:
- przede wszystkim bardzo wymagający, głównie wobec siebie. Wszystko musi robić lepiej, szybciej, mocniej, bardziej. Nie robi tego jednak dla konkurencji, ale dla samodoskonalenia, dlatego nieszczególnie obnosi się ze swoimi sukcesami - ba! - większości jego projektów świat nawet nie widział. Jednak dobija go to, że jego wielkie pomysły prawie zawsze są przez niego na koniec szufladkowane, jako „nie wystarczająco dobre”.
- romantykiem. Będzie nosił róże w zębach, tańczył przy świetle księżyca, wymyślał najróżniejsze scenariusze na rozbudowane i wielopoziomowe randki, obdarowywał swoją drugą połówkę i rzucał jej świat do stóp. Ten specjalny ktoś zawsze będzie jego muzą i kimś, przy kim cały kosmos kurczy się i przyjmuje ludzkie kształty. Jednak pomimo tego, że u Colette bycie „zaborczym” zawsze objawia się w bardziej ujmujący niż niebezpieczny czy maniakalny sposób, to jest człowiekiem bardzo zazdrosnym. Będzie się jednak starał pozostawić drugiemu człowiekowi dużo swobody, której i on oczekuje.
- bardzo pewny siebie. Wie co potrafi i do czego jest zdolny, więc śmiało zabiera głos w tematach, które go interesują i jeszcze śmielej podejmuje się pracy na płaszczyźnie, na której się zna. Istnieje prawdopodobieństwo najechania mu na ambicje, ale po pierwszym wybuchu oburzenia Tomiczny zawsze kasa rękawy i idzie się doskonalić.
- pilnym uczniem, ale z racji tego, że sam wytrwale ucieka przed cierpieniem to ma naprawdę bardzo duże problemy ze zrozumieniem cierpienia innych. Nie używa pustych frazesów, mających na celu pocieszenie kogoś, zdecydowanie łatwiej mu po prostu posiedzieć i pomilczeć. Albo zrobić coś. Albo... Cokolwiek. Dlatego nie rozumiał i chyba nigdy nie zrozumie samobójców, ludzi którzy się okaleczają czy choćby takich, którzy w chwili doła zagrzebują się w kołdrze i słuchają smutnej muzyki.
- bardziej woli żałować, że coś zrobił, niż że tego nie zrobił. Dlatego poziom durnowatości i śmiałości składanej mu propozycji jest wprost proporcjonalny do długości czasu, który zajmie mu dotarcie na miejsce, skąd wszystko ma się zacząć.

Co Colette potrafi:
- jest mistrzem tańca towarzyskiego i bezapelacyjnie wymiata na parkiecie. Głównie dlatego, że w Beauxbatons była to najmniej pedalski przedmiot do wyboru – poza nim miał jeszcze śpiew albo grę na dowolnym instrumencie, a trzeba przyznać, że jest zupełnie ana-muzykalny. „Ana” od „anal” czyli zupełnie do d...,
- mówi biegle po polsku i po francusku, pierwsze przez tatę, a drugie przez mamię,
- ma talent do run i łączy z nimi swoją przyszłość.

Co Colette chciałby potrafić:
- z racji tego, że w przyszłości chce zostać znanym wynalazcą artefaktów magicznych różnej maści, nieustannie powiększa swoją wiedzę z dziedziny run oraz zaklęć i uroków,
- ponadto chce wiedzieć więcej o magicznych stworzeniach z racji tego, że części ich ciała czy ich wydzieliny organiczne mogą być naładowane magią przydatną do tworzenia artefaktów,
- na koniec wszystko zamyka jego pęd do chęci robienia amuletów.