POKÓJ JAK POKÓJ

Pokój jak pokój - nic szczególnego. Ot, miejsce do spania i zostawiania brudnych ciuchów. Dla Remiego nie mógł on robić większej różnicy, a jednak okazało się, że mimo ociągania Francuza, pozostał mu całkiem duży wybór. Wzruszywszy ramionami wszedł do pierwszego niezajętego jaki miał po drodze i zarezerwował dla siebie. Poza sporym łóżkiem posiadał on także biurko, szafę i ogrom niewykorzystanej przestrzeni do zagospodarowania przez rudzielca, co wyjątkowo przypasowało nowemu lokatorowi. W pustym kącie od razu wylądowało kocie posłanie, a pod parapetem rzucone zostały bagaże, które może kiedyś zostaną rozpakowane.
"No, tyle wystarczy."
Zadowolony z siebie, Rem opuścił pokój, tylko by po chwili wracać do niego biegiem by zamknąć na klucz. Zawsze o tym zapominał...

[zt]

Kiedyś wypadałoby pójść spać, prawda? Po dniu pełnym wrażeń, inauguracji i całej reszty, rudy Francuz skierował się do swojego nowego, własnego kąta. Umył, przebrał i nakarmiwszy wszystko to co hodował pod łóżkiem z Boogeymanem z szafy włącznie, poszedł w kimę.

Remi nie oczekiwał niczego wybitnego po tym dniu. Poprzedniego wieczoru, zmęczony nerwami jakie zżerały go na inauguracji i trochę po, oraz harmiderem związanym z pierwszymi dniami na uczelni, rudzielec o wiele wcześniej niż zwykle wypalił ostatni fajek przed snem i padł na wyro, ubrany w biały podkoszulek i bokserki, nie przejmując niczym i nikim. Ponieważ jak dotąd był sam w pokoju i nie zapowiadało się na to by w najbliższym czasie szykował mu się jakiś współlokator, reakcja chłopaka po wybudzeniu nie mogła być obojętna. Szczególnie, że młody Thibault miał prawdziwy dar do "dramowania"...
Zbudziły go pierwsze promienie słońca, które przecisnęły się przez nieszczelnie zasłonięte okna. Nie był pewien czy już dziś ma jakieś zajęcia, ale nawet jeśli, to aż tak nie było mu do nich spieszno. Jasne, miał swój cel w pójściu na studia i raczej nie planował zawalać roku, ale przecież dopiero co się to wszystko rozkręcało! Z całą pewnością wiele nie ominie jeśli pójdzie tylko na te późniejsze wykłady, albo nawet zupełnie daruje sobie pierwszy tydzień lub dwa!
- Mhmmm... - mruknął leniwie i przewrócił na bok, jedną ręką przecierając oczy, zaś drugą próbując wymacać zasłonę by do końca odciąć nieprzyjemną jasność. Przeciągnął się, ziewnął i usiadł na materacu. I gdy tak obojętnie obejmował wzrokiem pomieszczenie, jego miodowe tęczówki zatrzymały się na... kimś?
Ej, ale... cooo?
Rudzielec przekrzywił łeb i podszedł do ciała, które zajmowało łóżko obok. Zbyt zaspany by wszystko do niego docierało, zatrzymał się przy intruzie i znowu przetarł twarz, tym razem obiema dłońmi, jakby przekonany, iż to tylko majaki, nic więcej - ot, brudne ciuchy i pościel tak dziwnie się ułożyły, że w półmroku pokoju przywdziały ludzką sylwetkę. Nic nadzwyczajnego. Wystarczy wyciągnąć po nie rękę, złapać za materiał i szybkim, stanowczym pociągnięciem odgonić wszelkie niepokojące wyobrażenia.
Niczym małe dziecko, które zebrało w sobie odwagę by stawić czoła Boogeymanowi, całkiem dorosły facet chwycił za fraki pijanego kolegę i bez głębszego namysłu szarpnął nim z całych sił, a tych akurat, przynajmniej tym razem, mu nie zabrakło.

O mój Boże, TO ŻYJE.
Nazwać to zawałem byłoby niedopowiedzeniem roku. Coś co przecież miało być kupką brudnych ubrań nagle jęknęło, zbliżyło się do niego i okazało się mieć realne kończyny, a nawet głowę! A przecież Thibault mieszkał sam!!
Nagły zastrzyk adrenaliny otrzeźwił go lepiej niż najmocniejsza kawa z porannym fajkiem, a pustka w głowie nie pozwoliła ruszyć z miejsca i przemyśleć opcji czy w ogóle całej tej dzikiej sytuacji. Tylko mięśnie miał napięte, gotowe do ucieczki lub walki - zależnie od tego czy będzie musiał się bronić, czy może obcy, włamywacz, puści go żywcem za, bagatela, cały jego żałośnie nikły dorobek życia w postaci kociego posłania, paru szmat i szkicownika.
A miałem znaleźć Rene...
No tak. Przecież Rene wciąż gdzieś tam na niego czekał. Biedny, zagubiony i w potrzebie. Dawno temu Remi obiecał sobie, że nie da się temu światu i jego okropnościom dopóki nie odnajdzie brata i zamierzał dotrzymać słowa, choćby oznaczało to wzięcie się w garść i postawienie płatnemu asasynowi spoczywającemu w jego pokoju, który może i wyglądał na zwykłego pijanego studenciaka, ale, na Boga, przecież to nie USA żeby zdarzały tu się sceny żywcem wyjęte z American Pie! Remi wiedział, że takie rzeczy nie mają miejsca w świecie realnym (a przynajmniej poza Stanami Zjednoczonymi). Umówmy się; może i był naiwny, ale nie głupi! A skoro to nie film, a tylko w filmowym scenariuszu mogłoby się przytrafić by napruty nastolatek wlazł do nieswojego pokoju, to logika podpowiadała, że warto uzbroić się w różdżkę oraz stary, udomowiony Bestiariusz (wciąż jeszcze gryzł, ale tylko jak był głodny, a dziś rudzielec jeszcze go nie nakarmił) i najspokojniejszym tonem na jaki stać spanikowane, przerośnięte dziecko wydusić:
- K-Kim jesteś, czego chcesz i dlaczego ja?!

"Chwila", "to nie jest mój pokój" ani "gdzie ja kurwa jestem" nie pasowały na odpowiedzi do zadanych przez rudzielca pytań, więc blada dłoń chłopaka tylko mocniej zacisnęła się na różdżce, gotowa cisnąć jakąś Avadą czy innym zaklęciem z kategorii "zabija i niby nie powinno się tego używać, ale to samoobrona, więc wybaczą". Nawet księga groźnie zakłapała okładką, jakby ostrzegając intruza przed konsekwencjami niesubordynacji.
- Mów kim jesteś i cz-czego chcesz... ale to już! - powtórzył Francuz, którego pomimo niezłomnej postawy zaczęły nachodzić mocne wątpliwości. W jego wiecznie nadmiernie analizującym kłębku różowych zwojów ściśniętych pod czaszką poczęły rodzić się niebywałe wręcz, odważne myśli, że może to wszystko wcale nie jest takie proste na jakie wygląda. I chociaż nie pamiętał by kogokolwiek zapraszał do siebie na noc, to przecież zawsze trzeba było wziąć pod uwagę jakiś margines błędu. Ostatecznie mogło się okazać, że mało skuteczny zbrodniarz, który dziwnym trafem wydawał się równie zdezorientowany co sam Remi, trafił tu nie przez pomyłkę. A jeśli rudy nie pamiętał by go tu wpuszczał, to mógł też nie pamiętać tego wszystkiego co...
- Merde! - warknął łapiąc się za włosy i zaciskając na nich palce dłoni w której wciąż dzierżył zaufaną różdżkę. O wiele mniej godna tego przywileju książka wyrwała się z jego drugiej ręki i zaczęła szamotać na ziemi, dziko dopominając o porcję specjalnej karmy dla magicznej literatury.
- Kurwa... Cholera! - zaklął przez zaciśnięte zęby i cofnął o krok. Jego własne myśli tak bardzo go dobijały, że już nie mógł wytrzymać. Był w nowym miejscu, miał zacząć od nowa, a czuł, że znowu robił to samo co za każdym cholernym razem. Znowu ściągał na siebie kłopoty. Jakby nie mógł być normalny! Zacząć dnia jak każdy inny, pójść na zajęcia i wrócić z nich, a to wszystko bez dziwnych incydentów, bez problemów i wypadków. Nie, on zawsze musiał maksymalnie zjebać! Czasem wystarczyło samo wstanie z łóżka by, jak w tej sytuacji, doszło do... do... uch, w tym momencie to już sam nie był pewien do czego! A domysły w jego wypadku robiły więcej szkody niż pomagały.

Wiecie jak to jest mieć dosyć samego siebie? Kiedy wkurwi cię druga osoba, możesz zawsze wyjść, trzasnąć drzwiami i więcej nie patrzeć na jej durną mordę. W przypadku, gdy do szału doprowadza cię twój własny, powalony tok myślenia, niestety nie jest już tak łatwo. Momentami Remi miał ochotę wyjść z siebie i stanąć obok, ale nawet magia nie umożliwiała takich cudów. Zirytowany, chyba wciąż zaspany i przede wszystkim zdezorientowany sytuacją, która nie należała do tych z jakimi fajnie obchodzić się tuż po przebudzeniu, chłopak wyglądał jakby próbował wyrwać sobie włosy z głowy i być może byłby tego nawet bliski... gdyby te jak na złość się nie wydłużały, nieznacznie, lecz akurat na tyle by dać sobie luz od trzymających je, chudych palców. Ilekroć je wypuszczał, momentalnie powracały do poprzedniej długości, tylko by, ponownie schwytane, znowu jakby trochę za bardzo dawały się naciągnąć. Dziwne? Nie no, a kto zwracałby uwagę na takie szczegóły w sytuacji, gdzie widocznie niezrównoważony dzieciak ma jakiś atak czy inny szajs, a jedyna w miarę trzeźwo rozumująca osoba dopiero ogarnia gdzie się znajduje i z kim przyszło jej mieć do czynienia?
Znowu to robisz. Uspokój się. Za dużo myślisz. Zawsze o wiele za dużo o wszystkim myślisz.
Jedna myśl pociągała następną. Pierwsza rozkmina szybko wywołała lawinę domysłów i wyobrażeń, a te, jak za każdym cholernym razem, odnalazły w końcu drogę do wspomnień. Złych wspomnień, które mózg Francuza nagle uznał za stosowne puścić mu w jego wewnętrznym kinie, od którego nie ratuje nawet najmocniejsze zaciśnięcie powiek.
A miało być tak dobrze. A wyszło jak zwykle.
Ciemność jaka pogrążała wewnętrznie chłopaka, ta sama z którą i tak wygrywał rekordową ilość czasu, wreszcie zaczynała w nim przeważać, co dało się poznać także po jego wyglądzie. Jeden po drugim, płomienne kosmyki włosów czerniały, zaś skóra młodego szarzała w oczach. Jeśli uznać, że tak przesadną reakcję wywołało w nim znalezienie pijanego prawie-rówieśnika w łóżku obok, to strach się bać jakie cyrki musiał odstawiać, gdy sam sięgał po procenty!

I znowu zjebałem. Znowu wszystko zjebałem.
Tak jakby miał możliwość o tym zapomnieć, na wszelki wypadek dobijał samego siebie powtarzając w myślach te dwa zdania jak mantrę. Nie był już pewien co zrobił, ale na tyle skutecznie wpojono mu, że wszystko co złe to on, by w tym momencie doszukiwał się własnej winy nawet w zbłąkanym, zapijaczonym studencie. Swoją drogą - ile trzeba wypić by wbić na chama do cudzego pokoju?! I jakim sposobem nie obudził Remiego? Chociaż jak się zastanowić to rudy miał całkiem twardy sen...
Szlag ten kraj i tę uczelnię! W Beauxbatons byłoby to nie do pomyślenia!
Rozchwiany emocjonalnie i co moment zmieniający nastawienie Francuz nie zapowiadał się szybko wziąć w garść i pewnie długo jeszcze zająłby mu powrót do rzeczywistości, gdyby nie to jedno zdanie, którego zawsze bał się usłyszeć.
Jesteś metamorfomagiem.
Chłopak otworzył szeroko oczy, a jego aktualnie po większości czarne włosy jak na zawołanie pojaśniały, tym razem wszystkie na raz, prawie stając dęba z przerażenia.
- C... NIE! - wrzasnął, cofając się jeszcze bardziej i rozglądając za lustrem, oknem, jakimkolwiek odbiciem swej twarzy, a nie mogąc żadnego namierzyć, klnąc w myślach na cholerne zasłony z którymi nawet nie pomyślał by się w tej chwili uporać, zaczął przyglądać się swoim rękom, a potem przeczesywać włosy i przecierać twarz, niczym ubrudzony czymś co wystarczy z siebie strząsnąć by na powrót móc prezentować się nienagannie i normalnie.
- Wyw... wyd-daje ci się! To nic. To światło. To nic...
Zmiana tematu. Zmiana tematu. Szybko. Cokolwiek!
- A w ogóle to co ty tu jeszcze robisz, co?! - warknął z pretensją, starając się na nowo skupić powszechną uwagę na tym nierozwiązanym problemie jakim była obecność Jakmutambyło w jego, powtórzmy to by wsiąkło, w JEGO pokoju.

Jeszcze dobra minuta minęła nim rudzielec - tak, zdążył wrócić do właściwego koloru włosów w tym całym ultra szybkim ogarnianiu - przytaknął na zapewnienia Nathana i zaczął się uspokajać. Wszystko jednak szlag trafił po kolejnej wypowiedzi niechcianego gościa.
- Nie mam żadnych zdolności. - mruknął Rem iście grobowym tonem, za nic mając resztę śmieszków 'kolegi'.
- N-nie jestem dziwny. - to już dodał z mniejszym przekonaniem. Nie poprzestając jednak, kontynuował;
- Wydawało ci się, jasne? Zresztą, nie powinieneś zbierać się na zajęcia? - ostatnie zdanie chłopak wypowiedział z troską równą zwykłemu "spierdalaj". W przeciwieństwie do starszego znajomego, nie było mu ani trochę do śmiechu. Dopiero co wstał, a już zdążył się zmęczyć i wkopać, do tego całkiem solidnie. Chyba nie trzeba wspominać, że nie tak Rem wyobrażał sobie początek nauki w Veneficium?
Książka zakłapała na podłodze, wcinając nogę od łóżka. Jak na zawołanie pojawił się również kocur - zawsze udawało mu się dostać do pokoju Francuza akurat w porze karmienia. Rudzielec zerknął na dwie głodne paszcze i przewróciwszy oczami podszedł do wciąż nierozpakowanej walizki z której wyciągnął dwie torebki z suchą karmą. Co jak co, ale przynajmniej ta jedna cząstka rutyny nigdy się nie zmieniała w jego życiu i, wbrew pozorom, naprawdę pozwalała mu odzyskać równowagę. To oraz poranny papieros, po który przy okazji sięgnął wystarczyło by już na dobre zeszły z niego nerwy i na trzeźwo mógł spojrzeć na osobę, która tak mocno namieszała mu tego ranka w życiu.
- Jesteś jasnowidzem, tak? - mruknął pomiędzy jednym buchem, a drugim. Wolną ręką wysypał do kociej miski porcyjkę karmy.
- Czyli wiedziałeś co się stanie jak włamiesz mi się do pokoju i mimo to postanowiłeś to zrobić? - kontynuował, przenosząc się do księgi, którą odciągnął od nogi łóżka i ustawił przed jej własnymi okruszkami.
- Bez urazy, ale straszny z ciebie kutas.