Ciasny, ale własny...

Pokój jakich wiele w tej kamienicy. Dziewięć metrów kwadratowych, jakaś żółtozielona wykładzina, wyblakłe zielone tapety z nudnym wzorem, odrapane metalowe łóżko pod ścianą, na przeciwko niego białe najtańsze biurko z drewnianym krzesłem, obok szafa świecąca pustkami, która stoi tam już pewnie którąś dekadę, a w jednym z kątów jest jeszcze szafka z ustawionym na niej palnikiem i mała lodówka. Poza lampą na biurku, wiecznie brudnym oknem i niechcącymi się domknąć drzwiami nie ma tu już nic szczególnego.