CAFÉ CA.CA.

Było akurat coś około południa, gdy drzwi K'awowej K'ołysanki otworzyły się po raz kolejny tego dnia, wpuszczając tym samym w swoje progi pewną nieco niezadowoloną osóbkę. Osóbką tą była Tall, a niezadowolona była głównie z faktu, że nie przepadała za uczelnianymi okienkami. Wolała mieć plan zbity i bez dziur, tak aby te parę godzin zleciało szybko i bez bólu. Kiedy miała takie okienko jak teraz, to zwykle nie bardzo wiedziała, co ma ze sobą zrobić. Nie było jej sensu wracać na godzinę do Yorku, zwłaszcza, że mogło mieć to niezbyt fajne konsekwencje. Nie miała też miejsca na terenie uczelni, żeby móc w spokoju odpocząć, bo przecież po co jej akademik, skoro miała swój własny dom, tyle tylko, że trochę daleko. Na pierwszym roku w takich sytuacjach udawała się do biblioteki, żeby chociaż wykorzystać ten czas na naukę, bo i tak nie miała go dość dużo. Wszystko zmieniło się przed poprzednią sesją, gdy odkryła Cafe Ca.Ca. Wygodne, workowate pufy przypominały jej nie tylko tajny Pokój Teatralny z Hogwartu, ale też jej własny dom. W dodatku kawiarnia miała bardzo dobre ciastka i całkiem miłych prowadzących, którzy znali się na muzyce. Dlatego właśnie teraz, kiedy znów miała okienko na początku roku, postanowiła zaszyć się na tę godzinę w wypełnionej po brzegi muzyką kamienicy i odpocząć. Nawet jeśli przez ostatnie dwa dni miała na to dość sporo czasu, bo przecież plaża... Ale to była inna historia.
Zadowolona z faktu, że burza poszła precz, a pogoda stała się bardziej przychylna, Ślizgonka po raz kolejny uzbroiła swoją garderobę w sukienkę - czarną, z rękawem na trzy czwarte i dość prostą w kroju, ale ozdobioną od pasa w dół czarną koronką przeplataną złotą nicią. Dmuchając na zimne, tym razem do kompletu miała założone również czarne, kryjące rajstopy. Chroniący przed odrobiną chłodu czarny płaszczyk wyróżniał się podszewką i zdobieniami z materiału w szkocką kratę w niebieskim odcieniu, ładnie zgrywającą się z granatowymi botkami na obcasie. Całości dopełniał kapelusz z szerokim rondem i jej drobna, tym razem skórzana, torebeczka. Być może inni nie przywiązywali dużej wagi do stroju, ale Tall była bardzo zadowolona z faktu, że wreszcie może chodzić w czym chce, a nie ciągle w mundurku - nawet jeśli minął już ponad rok od zakończenia Hogwartu.
W każdym razie, w takim właśnie stanie, z malującą się na twarzy odrobiną senności, ruszyła w stronę baru kawiarni, chcąc zamówić sobie jakąś dobrą kawę i ciastko, tak aby osłodzić sobie dzień. Stanęła w ogonku, czekając aż przyjdzie i na nią kolej, póki co skupiając swoją uwagę na zawieszonej nad barem tablicy. Kto wie, może od ostatniego razu dodali tam coś nowego?

W kłębach siwego, aromatycznego dymu przemierzał Zane ulice Zasiedmiogórogrodu. Nie wiedział, czy to los, czy to podświadomość, ale w chwili gdy pomyślał, że przydałoby się coś przekąsić, zobaczył przed sobą kawiarnię. I to nawet niebrzydką, na pewno nie szkoda mu było przerwać tripa, żeby ją odwiedzić.
Cholera, to już drugi rok szkoły, a on nie miał okazji tu być. Chyba zbyt rzadko wychodzi z mieszkania. Trzeba to zmienić. Albo nie, w sumie przecież nie narzeka. Po paru sekundach wewnętrznego monologu pchnął drewniane drzwi, wpuszczając uliczny szum do cichego wnętrza.
Dobra, teraz aby nie było kolejki... Nadzieje jak zwykle okazały się płonne, już szybki rzut oka w stronę, gdzie logicznym wydałoby się umiejscowienie baru. Oczywiście, trzeba będzie wystać swoje, oby było warto.
Drugi rzut oka pozwolił wyłapać nieco schowane z tyłu pufy. Z gatunku tych najlepszych - worków. Już wiedział, że trafił w odpowiednie, jeśli nie idealne miejsce. Jeśli jeszcze okaże się, że mają duży wybór słodyczy, jest duża szansa, że zyskają nowego stałego klienta. Spojrzał na czarną tablicę z wypisanym menu. Bez szału i bez tragedii, ot wszystko czego potrzeba w niewielkim lokalu, pewnie jakieś bardziej skomplikowane rzeczy tylko na życzenie. Ale w sumie ok i tak nie miał zamiaru kombinować.
Stanął w kolejce za ciemnowłosą dziewczyną... kiedyś widział niemal identyczne włosy, jeszcze parę lat temu w Hogwarcie. I chyba mignęły mu też w Veneficium, ale ręki by sobie nie dał uciąć. Gdyby tylko zobaczył jej twarz... pamiętał, że była bardzo piękna. Na pewno rozpoznałby ją, gdyby to była ona. Tylko jak ona miała na imię...
Gdyby nie to, że był w miejscu publicznym strzeliłby głośnego facepalma. Na szczęście opamiętał się i skupił na pozytywach. Tak, to zdecydowanie jest dobry pomysł. Myśl przemknęła przez głowę i od razu poleciała w kategorię "realizowane". Z kieszeni chłopaka wyskoczył galeon i upadł z głośnym brzękiem na ziemię. Zaledwie ułamek sekundy później nastolatek poszedł krok do przodu i kucnął, aby podnieść "zgubioną" monetę. Wstając odwrócił się w stronę dziewczyny.
Oczywiście, że to ona. Ciężko było ją z kimkolwiek pomylić. Podobała mu się chyba od zawsze, odkąd zobaczył ją w Klubie Pojedynków.
- ... czy Ty mnie kiedyś nie rozbroiłaś w trakcie któregoś pojedynku? - wypalił do niej nie zastanawiając się, czy może go pamiętać czy nie. W sumie świetny sposób na rozpoczęcie rozmowy z przypadkową osobą, która wcale nie musi go znać.

Usłyszała brzdęk monety tuż przed tym, gdy kolejka odrobinę się ruszyła. W pierwszym odruchu chciała po prostu przejść te dwa kroki, ale ostatecznie pochyliła się nieco w intencji podniesienia galeona. Jego właściciel jednak zdążył ją uprzedzić, wobec czego Tallulah po prostu uśmiechnęła się i wyprostowała, mając zamiar powrócić do głębokiej kontemplacji na temat tego, czy wolałaby zaryzykować Jaka to melodia?, czy może jednak po prostu zamówić Orzechową kołomyjkę. Ale nic z tego, na drodze do tak poważnego wyboru stanęło pytanie zadane przez młodzieńca z pompadourem. Ślizgonka drgnęła, w pierwszej chwili nie będąc pewna, czy chłopak pyta na poważnie, czy może jest to dość oryginalny sposób na podryw. Odruchowo przeszła te dwa kroki, o które przesunęła się kolejka, po czym z mieszaniną uczuć na twarzy odwróciła się, by spojrzeć na niego raz jeszcze.
Jej wyraziste brwi ścięły się w wyrazie zamyślenia, gdy tak mu się przyglądała. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że zrobiła tę swoją głupią minę, marszcząc lekko nosek do pary. Widać było, że intensywnie myśli i - choć nie był to poranek - fakt, że była w kawiarni i najprawdopodobniej chciała kupić kawę jasno mówił za siebie. Należało jej dać chwilę czasu na namysł. Wydawało jej się, że go kojarzyła. Wydawało jej się, że chyba nawet całkiem dobrze, bo gdzieś tam w głowie tłukła jej się myśl, że coś tu było halo z WME, a skoro WME, to pewnie też z Lucy. A skoro z Lucy, to możliwe, że stojący za nią w kolejce chłopak jest na tym samym roku. Tall co prawda nie przypominała sobie żadnego pojedynku, który miałaby odbyć z nim będąc studentką Veneficium, ale skoro nie to, to co? Jeszcze wcześniej? Hogwart? Coś jej tam dzwoniło, tylko jakby nie w tym kościele, co trzeba. Ale kojarzyła jego twarz. A skoro tak...
- W Hogwarcie? - zapytała ostrożnie, tak żeby tylko się upewnić. Co prawda po jego akcencie tak jej się to widziało, że strzał będzie celny, ale to był MUMiCz, tu wszystko było możliwe. Sięgnęła ręką do góry, by ściągnąć swój kapelusz, po czym od razu przygładziła włosy. Starając się przybrać mniej dziwny wyraz twarzy, zastąpiła swoje myślenie uśmiechem, próbując przy tym też ukryć w ten sposób swoje lekkie zawstydzenie. Odruchowo zagarnęła kosmyk czarnych włosów za ucho. W głowie dzwoniło jej coraz głośniej i wyraźniej. Im dłużej nad tym debatowała we własnych myślach, tym bardziej pewna była, że faktycznie widziała go w Hogwarcie. A skoro pytał o pojedynek, to może chodziło mu o klubowe potyczki. To miałoby sens, biorąc pod uwagę jej zamiłowanie do ćwiczenia magii ofensywnej i defensywnej. Zresztą z jakiś powodów była na swoim wydziale, prawda? Czego była pewna, to że - jeśli faktycznie chodziło o Hogwart - chłopak nie był Ślizgonem. Inaczej pamiętałaby go znacznie lepiej. Nie podejrzewała go też o bycie Gryfonem, bo wówczas też miałaby na to duże szanse. Pozostawał Ravenclaw i Hufflepuff, a Tall bez ociągania, gdyby to od niej zależało, wolałaby dla niego wybrać to pierwsze. Chyba... Może...? W każdym razie!
Przestąpiła odruchowo kolejne parę kroków w kolejce, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, że właśnie wypadała jej kolej zamówienia. Wszystko przez to, że wciąż przyglądała się Zane'owi, teraz nawet z większym zainteresowaniem niż jeszcze chwilę temu.

Ha, czyli jednak! Jej usta rozciągnęły się w ciepłym uśmiechu, a w oczach błysnęło tryumfem i uznaniem, zapewne dla niej samej. Co prawda pamięć Tall miała niezłą, ale jeśli chodziło o czasu Hogwartu i o chłopców, to na palcach jednej ręki mogłaby policzyć tych, z którymi rozmawiała więcej i miała jakiekolwiek głębsze kontakty - a trzeba wiedzieć, że wliczałby się w to nawet Nico, z którym co roku odbywała ledwie kilka konwersacji. W końcu nie bez powodu wołano za nią niekiedy "Ice Queen". Tyle dobrze, że nie była Gryfonką (uchowaj Merlinie!), bo inaczej Ślizgoni nie daliby jej spokoju. A tak z Krukonami i Puchonami sobie radziła. Mniej lub bardziej.
Obdarzyła chłopaka zdecydowanie bardziej przychylnym spojrzeniem. Skoro nie kojarzyła go źle, to już był to jakiś plus. Znaczyło, że nigdy nie zaszedł jej z niczym za skórę. W dodatku im dłużej patrzyła na jego twarz - tak charakterystyczną - tym lepiej przypominała sobie spotkania w ramach Klubu Pojedynków. Co prawda sama, na przeciągu tych wszystkich lat z magicznymi potyczkami, miała okazję mierzyć się z nim może kilka razy... I jeśli pamiętała dobrze, to nie miał się czego wstydzić, a nawet wręcz przeciwnie. Nie poświęcała temu nigdy większej uwagi chyba z tego względu, że rywala Zane upatrzył sobie w kimś innym, a też dla niej zdecydowanie ważniejsza od konkretnego przeciwnika była pozycja w pojedynkowej tabelce. Wśród tych rozważań, do jej głowy napłynęło niechciane wspomnienie pojedynku z Anais, podczas którego skończyła napompowana jak balon pod sufitem Wielkiej Sali, na dodatek świecąc wszystkim po oczach swoimi gaciami w kropki. Myśl ta sprawiła, że dziewczyna poczerwieniała lekko i odwróciła wzrok, mając nadzieję, że może jakimś cudem ten wybitny pojedynek nie został zapamiętany przez wiele osób. Wspomnienie było tak samo żenujące jak ówczesna teraźniejszość - nawet jeśli minęły już dobre trzy lata. Akurat w tej chwili jej nowy towarzysz zdecydował się doczepić pod jej miejsce w kolejce, ratując ją przed gniewem ludzi za nimi. Tallulah speszyła się jeszcze bardziej.
- Och... - bąknęła, szybko spoglądając na tablicę ze specjałami. - To ja może podwójne espresso i Jaka to Melodia? - dodała szybko, nie chcąc już przedłużać swoich wahań między wyborem ciastek. Hazard wygrał z bezpieczniejszym wyborem. Tall w napięciu obserwowała, jak dziewczyna za ladą zmierza w stronę muffinek. Na krótką chwilę wstrzymała oddech - trafi na miodową czy nie trafi? Cholera, śmietankowa. Faktycznie dobre posunięcie. Ale do espresso będzie pasować. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że na jej twarzyczce na krótką chwilę pojawił się grymas niezadowolenia. Odrzuciła go szybko na bok na rzecz pełnego wdzięczności uśmiechu dla Irlandczyka.
- Dziękuję. - Mówiąc to, zagarnęła ponownie niesforny kosmyk włosów za ucho. Najwyraźniej nie bardzo chciały się tam trzymać i sama Tall nawet nie przepadała za tym, ale pewne rzeczy robiła po prostu odruchowo. Przesunęła się odrobinę na bok, czekając aż otrzymają tacę z ich zamówieniem. Wykorzystując chwilę, pozwoliła sobie na kontemplację leniwie sączącego się z głośników głosu Elvisa Presleya, śpiewającego o tym, jak to czasem trudno się nie zakochać. Lubiła tę piosenkę. Choć z innym wokalem.

- Aha! - zgodziła się ochoczo na słowa o stoliku. Mimo iż spotkanie z nim nieco ją rozbudziło, wciąż potrzebowała kawy. I zdecydowanie nie pogardziłaby chwilą relaksu. I tak miała na niego za mało czasu w swoim życiu. W ogóle miała za mało czasu. A teraz, na początku roku akademickiego, było jej naprawdę trudno, bo niemal całe wakacje spędziła nie zastanawiając się nad tym jaki jest dzień tygodnia, a nawet miesiąc. W zasadzie zupełnie odmówiła korzystania z kalendarza, chcąc chociaż na parę miesięcy w roku odciąć się od zawrotnego tempa swojego życia. Teraz miała taką jedną, małą okazję, by znów to poczuć. Bez protestów ruszyła za Zane'm w stronę workowych pufów. Wybrał idealnie, Tall je uwielbiała. W domu, w małej biblioteczce trzymała swojego kochanego pufa, specjalnie jeszcze powiększonego, że na dobrą sprawę mógłby robić za materac dla niespodziewanego gościa. Niesiona przez chłopaka taca z ich specjałami niejako odjęła jej pracy, co było bardzo miłe. Mogła dzięki temu w spokoju zdjąć swój płaszczyk i odłożyć go z kapeluszem na miejsce obok, a potem z lubością - przytrzymując dół sukienki, by zbytnio nie odleciał - klapnąć zadkiem na pufie. Nie było mowy, by teraz tak łatwo ją zgubił. Nie mając w posiadaniu jej kawę i muffina.
- Powiedziałabym, że nawet więcej, bo jestem na wydziale Obrony Przed Czarną Magią - odparła, uśmiechając się do niego. Pominęła fakt, że była tam też transmutacja, ale w tym konkretnym przypadku nie było to aż tak istotne. Sięgnęła po swoją podwójną kawę, zamieszała w niej łyżeczką, a potem upiła odrobinę, nie dodając nawet grama cukru. Najwyraźniej starczało, że miała go w ciastku. Albo może wcale nie słodziła kawy? Odstawiła filiżankę z cichutkim stukotem i sięgnęła do muffina.
- Przez cały zeszły rok starałam się brać udział w Klubie Pojedynków organizowanym na uniwersytecie, ale nie zawsze udawało mi się być na spotkaniach. Mam nadzieję, że w tym roku będzie lepiej, chociaż z tego, co wiem, to póki co nie mamy opiekuna... - ciągnęła dalej, jednocześnie delikatnie odrywając mięciutkie ciastko od kolorowego papierka w nutki. Zwieńczeniem tej pracy był kawałek oderwanej muffinki, który zniknął w ustach dziewczyny, sprawiając tym samym, że na chwilę zamilkła i tylko przyglądała się swojemu rozmówcy.
- A ciebie dalej interesują pojedynki czy bez odpowiedniego rywala nie są już tak interesujące? - zapytała, jednocześnie dając mu do zrozumienia, że może pamiętać na jego temat coś więcej, niż tylko sam fakt, że w ogóle był w Hogwarcie.

Elvisowe wynurzenia mruczały gdzieś z tyłu głowy Tall bardzo dobrze znanym jej głosem. Mruczały do tego stopnia, że z pewny trudem powstrzymała się przed sięgnięciem po telefon. Dopiero po chwili dotarło do niej, że i tak nie mogłaby nic z tym fantem zrobić. No nic, takie już jest życie. Zresztą byłoby to nieuprzejme, a nie lubiła być nieuprzejma dla kogoś, kto był uprzejmy dla niej. Chyba że miał na nazwisko Moore i był irytującym Puchonem. Ale to zupełnie inna historia. Oderwała kolejny kawałek śmietankowej muffiny i delektowała się smakiem. Może nie było to to, na co liczyła, ale wciąż dobre, delikatne i... słodkie! Zapiła łyczkiem kawy, rozkoszując się kawowo-śmietankowym połączeniem. Klasycznie i z dopełnieniem.
- A, na WME? - W pierwszej chwili się uśmiechnęła, potem zmarszczyła brewki. - Dziwne, chyba cię nie widziałam nigdy, a Lucy tam studiuje... Lucy, no, Happymeal. Nie wiem, czy ją kojarzysz. Była w Gryffindorze, też chodziła na pojedynki... - wyjaśniła krótko, mając nadzieję, że mu to pomoże. A jak nie, to przynajmniej będzie miał jakiś zarys tego, że z tym wydziałem Tallulah była w dość dobrych stosunkach. Jej złotawe oczy błysnęły lekko po krótkiej chwili zastanowienia. Skoro był na WME, to musiał mieć za sobą egzamin. A te zawsze były ciekawe. Cóż, pewne było przynajmniej to, że wyznanie o kierunku studiów ciągnęło za sobą kolejną rozmowę. Póki co Ślizgonka skupiła się na temacie pojedynków.
- Potrafię to zrozumieć, chociaż ja w zeszłym roku byłam zbyt zajęta ogarnięciem studiów w ogóle. Klub Pojedynków był takim trochę moim guilty pleasure - zaśmiała się cicho. Zawsze czuła się trochę winna podczas spotkań klubu, a jednocześnie była to jedna z jej wielkich przyjemności. Właściwie czasem posądzała się o pewne uzależnienie na tym polu.
- No i, niestety, ale każdy klub musi mieć swojego opiekuna. Profesor nawet nie musi się na spotkaniach pojawiać, ale musi funkcjonować w papierach, bo dziekanat jest nieubłagany... - Wydęła usta w niezadowoleniu, na chwilę robiąc dzióbek. To był dla niej teraz poważny problem, bo poprzedni opiekun zrezygnował, a ogarniający wszystko student skończył swoją przygodę z uczelnią. Nie wyglądało, żeby ktoś palił się do załatwiania tego, a przynajmniej nie bardziej niż ona. Przynajmniej póki co.
Uniosła delikatnie brwi, przyglądając mu się z ciekawością, gdy mówił o przerwanych praktykach. Niby żyli w dość spokojnych czasach, ale jednak panna Rossreeve była zdania, że umiejętność sprawnego posługiwania się czarami w sytuacjach typu pojedynkowego powinna być ważna dla każdego czarodzieja. Już miała sięgnąć po swoją filiżankę z espresso, by znów się uraczyć smakiem niesłodzonej kawy - i to podwójnej! - gdy chłopak stwierdził, że mógłby jej dokopać. Mało tego! Pokazał jej język! Dziewczyna rozdziawiła lekko usta, uniosła brwi i popatrzyła na niego pełnym urazy spojrzeniem. Trwało to tylko chwilę i aż chwilę, jeśli brać pod uwagę, że jednocześnie podczas tej mimicznej dystrakcji zdołała sięgnąć wolną ręką do swojego uda, by z kabury ukrytej pod sukienką wydobyć różdżkę i unieść nią nad stolik, by wycelować w pierś Zane'a. A to wszystko dyskretnie, jakby poprawiała rąbek u spódnicy. Momentalnie wyraz jej twarzy zmienił się z urażonego na pełen satysfakcji. Uniesiona wyżej jedna z brwi i zadziorny uśmiech ozdobiły jej buzię.
- Czy to wyzwanie? - zapytała, nie kryjąc pewnego rozbawienia. Do focha jej było daleko. Ba, wyglądała tak, jakby obudziło ją to bardziej niż poranna kawa.

Spojrzenie miała utkwione w twarzy siedzącego naprzeciw chłopaka. Zastygła tak na chwilę, wciąż trzymając różdżkę jakby gotową do akcji, z ustami rozciągniętymi w uśmiechu, z lekko tylko uniesionym lewym ich kącikiem. Czekała na jego reakcję, choć wszystko to trwało ledwie chwilę - mrugnięcie okiem, może sekundę? Przez ciało Tall przemknął się miły, ciepły dreszcz. Lubiła takie reakcje, lubiła pojedynki. Więcej nawet, pociągało ją to. Kiedy podczas pojedynków instynkt przejmował nad jej ciałem kontrolę, wówczas czuła, że żyje jeszcze bardziej niż zazwyczaj. Taka reakcja zadziałała na nich oboje bardzo podobnie. Niestety, gdy Zane wypowiedział magiczne słowo "spieszysz", dziewczyna ocknęła się. Czar prysł. Odłożyła różdżkę na stół obok, a następnie z pewnym ociąganiem sięgnęła po kolejny kawałek muffina.
- Z wielką chęcią bym się zgodziła, ale za jakieś pół godziny zaczynają mi się kolejne zajęcia... - odparła nieco gorzkim tonem, marszcząc przy tym lekko brwi. Niezadowolenie przebijało się z jej postaci. Czasem nie mogła ścierpieć tego, że miała tak mało czasu. Na krótką chwilę wbiła wzrok w filiżankę z kawą, aby ostatecznie znów spojrzeć mu w oczy.
- Chyba że ustalimy inny termin...?
Złotawe ślepia błysnęły dozą nadziei. Nie potrzebowała Klubu Pojedynków, żeby się z nim zmierzyć. Miał rację. Tak długo, jak nie mieli zamiaru się pozabijać, nie widziała przeciwwskazań. Zawsze też mogli sobie znaleźć sekundantów, żeby jeszcze urozmaicić pojedynek. Ale i bez tego wystarczyło wcześniej ustalić po prostu zasady i grać według nich. Tall się to podobało. Przełknęła kolejny kawałek muffina, wytarła serwetką palce, a potem sięgnęła do swojej torebki i chwilę w niej czegoś szukała. Wreszcie na stole znalazł się notesik, a w dłoni dziewczyny niczym broń błysnęło pióro. Bez zastanowienia na niewielkiej kartce papieru w linie nakreśliła swój numer telefonu, maila, swoje imię z nazwiskiem, a także dopisała słowo "Stacyjka" w towarzystwie miasta York. Pismo miała staranne, pochylone lekko na prawo. Pewnym ruchem wyrwała karteczkę z notesu i wyciągnęła ją w stronę Zane'a. Znów się uśmiechała.
- Masz. Jeśli miałbyś ochotę na pojedynek poza uczelnianymi murami, to będziesz miał jak się ze mną skontaktować. Ustalimy jakiś termin. Jak nie dziś, to jutro. - To mówiąc, mrugnęła do niego zachęcająco, a kiedy już tę sprawę mogła uznać za zakończoną, sięgnęła po filiżankę, w której wciąż miała resztkę swojej kawy. Miała nadzieję na to, że nie pozostanie to bez echa. Zawsze warto było mieć kogoś pewnego do ćwiczeń.

Na powrót do Klubu Pojedynków czekała przez całe wakacje. To była jedna z tych rzeczy, których potrzebowała niczym powietrza. Magiczna stymulacja mózgu, włączający się instynkt i szybkie reakcje. Co prawda Tall miała w zwyczaju podróżować w różne dziwne miejsca w wrąbywać się w pokręcone kłopoty, ale taka regularna magiczna szermierka była zupełnie jak trening na siłowni - działała na ciało i umysł. A jeśli chciało być się w formie, to trzeba było ćwiczyć. Plus, każdy pojedynek z kimś nowym był wyzwaniem. Bo co jej po setnej konfrontacji z Lucy? Za dobrze ją znała. Potrzebne jej było inne myślenie, więcej doświadczenia. Dlatego właśnie propozycję Zane'a potraktowała tak poważnie. Zaśmiała się, gdy napomknął o unikaniu zajęć.
- Studiuję na dwóch uniwersytetach - stwierdziła z pewnym rozbawieniem, po czym z pewnym zadowoleniem wymalowanym na twarzy postanowiła skonsumować ostatki swojego muffina. Bawiło ją to, w jaki sposób się różnili. Trochę jak dwa przeciwne bieguny magnesu. Gdy on starał się omijać wykłady, ona zadbała o Zmieniacz Czasu, by żadnego nie opuścić. Ciekawa była, co jeszcze by się takiego między nimi znalazło. Zaśmiała się znów. Właściwie była mu wdzięczna, bo bardzo dobrze nastroił ją na resztę dnia. Byleby tylko była dobra!
- Zane - powtórzyła, delikatnie marszcząc brwi. Przez chwilę przyglądała się uważnie jego twarzy, jakby próbowała sobie coś przypomnieć. Milczała tylko przez chwilę. - Carrick - dorzuciła od siebie dość pewnie. Albo przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Mimo wszystko Tall miała dość dobrą pamięć i kojarzyła go z Hogwartu. W chwili, w której podał jej swoje imię, nazwisko przyszło samo. Przez jej twarz przemknęła nuta niepewności. Coś najwyraźniej nie dawało jej spokoju. Zganiła za to samą siebie w myślach i zamiast dziwnych min, uśmiechnęła się.
- Niekoniecznie. Ale podejrzewam, że jeśli nawet zapytamy jakiegoś profesora o salę na czas pojedynku, to bez problemu nam udostępnią. Jeśli nie to, to może stare kartoflisko? Ewentualnie Łysa Góra, też bardzo blisko. W zasadzie każde miejsce będzie dobre, jeśli uszkodzenie go nie będzie wymagało od nas zwrotu pieniędzy za straty... - zażartowała sobie na koniec.

Neurony w mózgu Zane'a stymulowane odbywaną właśnie konwersacją podsuwały mu coraz to kolejne migawki, wspomnienia dreszczu zwycięstwa i podnoszenia się po porażkach. Rozbłyskujące morderczym zapałem różdżki. Zaklęcia orające ziemię.
I ta nieopisana radość z robienia tego, co się lubi. Prawdziwa magia nie leżała w zaklęciach, one były tylko wizualizacją woli. Woli walki. Woli zwycięstwa.
Nie potrafił sobie przypomnieć chwil triumfu większych, niż gdy widział Adama Lindberga na kolanach. Świadomość, że tym razem kto inny przełyka gorzką pigułkę była motorem napędowym nieporównywalnym z niczym innym.
Tak, pokładał pewne nadzieje w tej rozmowie.
- Wow, nie spodziewałem się, że będziesz pamiętać - poczuł mieszaninę zadowolenia i zaskoczenia, gdy dziewczyna od niechcenia rzuciła jego nazwisko. Mógł spodziewać się, że go kojarzy, może nawet pamięta, ale nie przypominał sobie, żeby zbyt często dzielił się swoim nazwiskiem.
Elementy w palcach chłopaka sprawnie zmieniły się w równiutkiego joya, którego zatknął sobie za uchem.
- Rany, dobrze spotkać kogoś, kto faktycznie ogarnia. Dobra, w tym momencie perspektywa pojedynkowania się nie wydaje się już tak odległa - odwzajemnił uśmiech.
- Jesteś pewna, że znajdziesz czas na pojedynek między jednym kierunkiem a drugim? Z tego co się orientuję nawet przykładając się do jednego traci się cały czas i życie - dodał jeszcze, dopił sok i odstawił szkło na stół.