Llion Prichett

Jaka jest Llion? Jest szopem praczem. Przynajmniej sama lubi siebie tak definiować. Jest psotna, ambitna, ale przy tym leniwa okropnie. Ma ogromne poczucie humoru, potrafi zrobić żart ze wszystkiego, pajacować przy każdej okazji, a przy tym jej żarty są cięte, obserwacje boleśnie trafne, a język ostry niczym brzytwa, jeżeli akurat dziewczynie przyjdzie na to ochota. 
Ma duże pokłady empatii, głównie tej skierowanej do zwierząt, bo za ludźmi specjalnie nie przepada. Nie chodzi wcale o to, ze jest nietowarzyska, bo to bestia stadna niestety, ale ma ograniczone zaufanie do ludzi i stara się o sobie zbyt wiele nie mówić, po tym, jak jeszcze w Brazylii, na jej temat powstała niezbyt przychylna legenda. 
Ma duszę romantyka, który godzinami mógłby patrzeć się drugiej połówce w oczy, ale kiedy jej to wytknąć, wypiera się wszystkiego. A mimo to, łatwo u niej o zauroczenie. I równie łatwo o to, by się do kogoś przywiązałam, a to niestety wystawia ja na wiele ciosów ze strony innych.
Uchodzi za istotę przekorną, która często robi coś głupiego, ale ogólnie zabawnego. Nie lubi się uczyć, za to nauka przychodzi jej z zadziwiającą łatwością. Ma dobrą pamięć do ciekawostek. Jednak rzadko udaje jej się skupić na tym co robi w danej chwili. W swoim postępowaniu jest chaotyczna i łatwo ją rozproszyć czymś ciekawszym. Jedyną dziedziną, która ją pochłania bez reszty i nad którą mogłaby przesiadywać godzinami, wertując kolejne woluminy w bibliotece, to biologia. Nie ważne, czy a magiczna, czy mugolska. Podobnie jak ojciec, uważa, że by dobrze zrozumieć świat, który nas wszystkich otacza, nie można się ograniczać do wiedzy czarodziejów, bo ta jest bardzo dziurawa. Jest bardzo ciekawska i niesamowicie uparta. Lubi plotki. Ale nie rozsiewać je (bo tym wręcz gardzi), a raczej kolekcjonować je w głowie, konfrontować z rzeczywistością. 
Ma też słabosć do rysowania. Niemal zawsze marginesy jej notatek zasypane są rysunkami. Ułatwia jej to naukę, bowiem dziewczyna ma do tego duży talent, a nic tak nie pomaga w zapamiętywaniu nazw poszczególnych mięśni, jak ich rysowanie. 
Ma bardzo postępowe poglądy, nawet jak na dziecko pokolenia postvoldemortowego. Nie toleruje nietolerancji i jest wybitnie liberalna. 
 

Marzy jej się kontynuowanie kariery naukowej, przy jednoczesnym otworzeniu prywatnej praktyki uzdrowicielskiej. Ale nie jako uzdrowiciel ludzki, ale jako magiczny odpowiednik weterynarza przy szczególnym uwzględnieniu niebezpiecznych okazów hodowlanych. 
Ponadto zaraz po ukończeniu studiów podstawowych, chciałaby wypłynąć w rejs dookoła świata oraz zwiedzić magiczne rezerwaty na terenie Afryki i Azji. 

Llion z przerażeniem przetrząsała już dziesiąty raz teczkę, leżącą na stoliku przed nią. Była bliska płaczu. Co chwilę mrugała, by nic nie zmąciło jej idealnego tego dnia makijażu. 
- Panna Llion... Prichett. - usłyszała i poderwała gwałtownie głowę. Nie, nie, nie! Jeszcze nie! 
- Eee... Chwileczkę - bąknęła i zanurkowała z powrotem w papierach, by po raz kolejny przekonać się, o tym, że kompletnie zapomniała najważniejszego elementu dzisiejszej prezentacji, która miała być jej przepustką na wydział. 
- Jezeli pani nie jest przygotowana... - zaczął młody mężczyzna, zapewne asystent któregoś z profesorów. 
- Nie! - krzyknęła dziewczyna, coraz bardziej przerażona. Nie po to od prawie trzech miesięcy przygotowywała się do tego momentu, by teraz zawalić z powodu głupiego bałaganiarstwa. Ostatnim prześwitem zdrowego rozsądku znalazła rozwiązanie. - Accio... - mruknęła, machnąwszy swoją różdżką. 
Z jej torby wypłynął płynnie malutki świstek papieru z jakimś małym szkicem. Odetchnęła, zgarniając go i czym prędzej zebrała resztę materiałów i niczym burza wpadła na salę. Zagryzła mocno wargi, wzięła głęboki wdech po czym rzuciła kilka zaklęć i zaraz za jej plecami pojawił się powiększony do rozmiarów samej dziewczyny, dokładny rysunek nundu. 
- Dzień dobry - zaczęła, przyglądając się nerwowo komisji. - Nazywam się Llion Prichett, jestem absolwentką południowoamerykańskiej szkoły magii, Castelobruxo. Staram się o miejsc na Wydziale Nauk Biomagicznych i środowiskowych. 
- Pani Prichett, miała pani przygotować rysunek wybranego stworzenia magicznego i przedstawić jego anatomię. Co pani przygotowała? 
- Tak. Przygotowałam prezentacje o Nandu, to wschodnioafrykańskie stworzenie, przez wielu uznawane za najniebezpieczniejszą istotę jaka chodzi po ziemi. Anatomicznie zbliżony jest do znanego niemagicznym lamparta, jednak jest od niego o wiele większy. - I się zaczęło. Przez następne trzy kwadranse, Llion z pasją opowiadała o poszczególnych fragmentach ciała ogromnego kotowatego.  Ilekroć mówiła o jakimś charakterystycznym mięśniu, przedstawiała jego rysunek. Szczegółowy, z naniesionymi starannymi notatkami, a kiedy kończyła, kartki lądowały na biurku komisji, ułożone w zgrabny stosik. 
Dziewczyna skupiła się dokładnie na działaniu mięśni odpowiedzialnych za zwinne skoki zwierzęcia i na puchatych, miękkich poduszkach łap, które sprawiały, że stworzenie poruszało się tak bezszelestnie. Wyjaśniła też na czym polega jego zabójczy oddech i dlaczego jest tak niebezpieczny, nawet miała szpic narządu, który odpowiadał za wytwarzanie tego szczególnego gazu. Na którym był opis jego działania, skutki kontaktu z nim, skład, który dopiero niedawno udało się ustalić, a w poszukiwaniu którego Llion przetrząsnęła niemal całą dostępną jej biblioteczkę, a i tak musiała prosić o pomoc znajomych jej taty. 
Na koniec, gdy ostatni szkic, pomniejszony do rozmiaru standardowej kartki wylądował przed komisją, uśmiechnęła się przyjaźnie, dumna z siebie.