Eunice Walker

Eunice jest przede wszystkim osóbką niewielką. Mierzy sobie całe 160 centymetrów, z których jest niewypowiedzianie dumna. Zawsze przecież mogła być jeszcze niższa... Próbuje udawać, że wcale nie przeszkadza jej niższość wobec sporej części świata i trzeba przyznać – przychodzi jej to całkiem zgrabnie, jednak przy dłuższych żartach i docinkach na ten temat szybko kończy jej się cierpliwość. Zbudowana jak najbardziej proporcjonalnie, posiadająca wszelkie potrzebne kobiecie walory. Co prawda nikt by nigdy nie posądziłby jej o posiadanie jakichkolwiek mięśni, jednak one jak najbardziej istnieją, delikatnie rysując się pod jasną skórą dziewuszki. Swoją drogą – zwykle unika słońca, uskarżając się na jego zabójcze promieniowanie, więc cała jest blada niemal jak ściana.
Skupiając się może na czymś już konkretniejszym to twarz ma owalną, o klasycznych, delikatnych i przyjemnych dla oka rysach, które zaostrza delikatnie zadarty nosek, po którym rozsypują się piegi. Tak jak i po policzkach. Spod wachlarza czarnych, gęstych rzęs spoglądają na świat oczęta w kształcie migdałów.
Wszystko to mimo wszystko jakoś specjalnie nie wpływa na łatwe wyłapywanie jej w tłumie. Posiada jednak dwie rzeczy, które drastycznie zwiększają ten współczynnik, nie dając jej zbyt wysokich szans z czyimś bystrym wzrokiem. Jest ruda. I gdy piszę ruda to mam na myśli ten ciepły, wyrazisty odcień rudości, który w słońcu daje wrażenie rozedrganych płomieni. A co z drugą cechą? Co prawda kwestia oczu została już poruszona, jednak omawiany był zaledwie ich kształt, który jest – powiedzmy sobie to wprost – dość pospolity. Zabawa zaczyna się dopiero, gdy trzeba zdefiniować barwę jej tęczówek. Są jasne, nieco blade, czają się w nich żółtawe żyłki i plamki, jednak na tym kończą się ich cechy wspólne. Prawa jest zielona, a lewa niebieska – i to cała tajemnica. Żeby pozostać fachowym i sprawiać wrażenie mądrego, wystarczy przyswoić sobie w tym przypadku słowo heterochromia lub określenie: dwubarwność tęczówek.
Dziewczątko często sprawia wrażenie, jakby ktoś wyrwał ją z jej świata, wstawił do tego i nie przypomniał instrukcji obsługi. Porusza się z jakąś ostrożnością, która miesza się z ospałością. Wolne, spokojne ruchy, pełne jednak gracji, przez którą ktoś kiedyś próbował ją posądzić o posiadanie w rodzinie jakiejś Wili. Gdy  zyskuje na dynamiczności, w pierwszych chwilach bardzo często zdarza się, że coś trąci, przewróci, zniszczy. Charakterystyczną dla niej cechą jest przygryzanie dolnej wargi gdy się nad czymś zastanawia.
Należy także nadmienić, że jej ciało niestety nie jest jak wyjęte spod dłuta Michała Anioła lub Giambologna. A przynajmniej już nie jest. Od prawego biodra po podstawę lewej piersi, przez bok ciągnie się blizna po oparzeniu.

Podobno jak rude to nie ma duszy. Co do Eunice to nikt nigdy nie próbował zaświadczyć, że dusze posiada. Jest to raczej kwestia sporna. Jedni mówią tak, inni krzyczą nie. A czemu? Bo to mała żmijka jest czasami. A nawet całkiem często. Po prostu dziewczątko uważa za zabawne wbicie komuś drzazgi pod paznokieć poprzez złapanie za źle użyte słówko albo rzucenie perfidnej uwagi. Co prawda robi to tylko dlatego, że ona jest w stanie przyjąć wszystko, a przynajmniej znaczną większość, na klatę. Nie wspominając już o niespotykanej umiejętności jaką jest śmianie się z samej siebie. Ale wiadomo... niscy ludzie są bliżej piekła. A inni tak śmiesznie się irytują.
Trzeba jednak powiedzieć, dla jako takiego zrehabilitowania, że potrafi mieć złote serce i użyczyć ludziom nieba. A także z całą dziecięcą naiwnością, dać się wykorzystać. Po prostu czasem to okropne sumienie, i system wartości, biorą się do kupy, walą ją po łbie i mówią co powinna robić wyłączając przy okazji umiejętność mówienia asertywnego „nie”.
Zresztą... gdy przebywa w świecie realnym ma tendencję do bycia złośliwcem nie tylko jeśli chodzi o docinanie, ale także o zwykłe podejmowanie decyzji przez wzgląd na innych. Im bardziej ktoś czegoś chce, tym bardziej ona tego nie chce. Reakcja na czyjeś akcje będzie w 180* odwrotna. Wszyscy jednogłośnie podejmują decyzję by nie iść w jakieś miejsce? No proszę państwa... oczywiście, że ona radośnie tam pobiegnie. Zadowolona dodatkowo z siebie, że zagrała komuś na nosie. W końcu niezależność i posiadanie własnego zdania jest takie fajne.
A tak nawiązując do tego świata realnego i nierealnego to gdy nic się nie dzieje, ma tendencje do odlatywania i przebywania w swoim własnym, wykreowanym niemal od podstaw, z którego dość ciężko ją wyrwać.
Wszędzie spróbuje wetknąć swój nos. Wszystko chce zobaczyć, dotknąć, sprawdzić jak działa. Na wycieczkę uda się z największą przyjemnością nie zastanawiając się nawet ile może ona potrwać i czy wróci na obiad, o to będzie się martwiła po drodze. Uwielbia coś robić, a nurzanie się w marazmie na dłuższą metę ją irytuje. Uwielbia przebywać na łonie natury, ze stworzeniami, które niekoniecznie są w stanie tworzyć słowa i układać je chociażby w proste zdania. Do tego odznacza się sporą empatią, co pozwala jej u tych co inteligentniejszych, ludzi także, wyłapywać z łatwością zmiany stanów emocjonalnych i reagować na nie w odpowiedni sposób.

Zamierza ukończyć studia, by potem stać się Łowcą Czarnomagicznych Stworzeń.

Fale uderzyły gwałtownie o skalisty brzeg przy którym stał dom. Eu stała w oknie, odsuwając jednym palcem delikatne firanki i spoglądając w burzliwą toń. Cały prawy bok piekł. Nieprzyjemne ciepło rozchodziło się od niego na całe ciało. Miała ochotę zerwać z siebie ubranie i zrobić z tym wszystkim porządek – świeża wciąż blizna ciągnęła, bodła w psychikę. A przecież to wcale nie była jej wina. Czuła się jednak jakby ktoś posadził jej umysł na stosie poduszek pod którym znajdowało się przysłowiowe ziarnko grochu.
Westchnęła cicho, przypominając sobie całe zajście.
Ojciec był szczęśliwy, że wreszcie przyjechała go odwiedzić. Od paru miesięcy siedział w Rumunii, opiekując się smokami. Robił to co kochał, a los chciał, że jego córka złapała takiego samego bakcyla co on.
Bestia była na wyciągnięcie ręki, a przynajmniej tak się jej zdawało. Fascynowała ją, oczarowywała potężnym łbem, zwalistym korpusem obleczonym w łuskę. A słońce tak cudnie prześwitywało przez błonę na skrzydłach.
Ale coś poszło nie tak. Ktoś popełnił błąd. I to nie była ani ona, ani jej ojciec.
W jej wspomnieniach znów rozjarzył się płomień. Wspomnienie bólu uderzyło w bok, przypominając swąd palonego mięsa gdy czmychnęła za skalny wyłom. Był jednak na tyle płytki, że ogień lizał jej skórę zbyt długo.
Ludzie krzyczeli, bestia ryczała. A przez wszystko to przebijał się jej krzyk. Podobny raczej do zawodzenia zwierzęcia. Nieartykułowany. Przepełniony cierpieniem, na końcu omdlewający.
Złapała za firankę. Szarpnęła wściekle i uderzyła pięścią w ścianę.
Bała się. Bała się teraz strasznie, że całe to zdarzenie to będzie dla niej zbyt wiele. Że nie będzie w stanie podejść już do tego wszystkiego z taką pasją – bez pretensji, bez obiekcji, bez...przerażenia, które teraz wzbierało w niej wraz z nudnościami na samą myśl o tym przeklętym smoku.