Vuko Vánagandr

"Much I have travelled, much have I tried out,
much have I tested the Powers;
from where will a sun come into the smooth heaven
when Fenrir has assailed this one?"

Spójrz synu: oto wilk, spętany nad rzeką. Jego wściekłe spojrzenie przeczesuje przestrzeń, jego rozwarta paszcza gotowa jest, by ukarać każdego, kto spróbuje ująć mu jeszcze więcej wolności, jakby jakaś mu jeszcze została. I patrz dalej, bo przez zawodzenie swe w gniewie, ślina skapująca z pyska stworzyła rzekę, wijącą się niczym wąż. To rzeka Ván, a on jest jej potworem. A widzisz słońce? Księżyc też jesteś w stanie dostrzec? Gonią je Sköll i Hati, a kiedy dopadną do swych ofiar i zawrą na nich szczęki, by połknąć, rozpocznie się  Ragnarök, a ich ojciec oswobodzi się ze swoich więzów, by zabić Jednookiego.
To nasz symbol. Nasze dziedzictwo. Nasze serca są wilcze, bo w ten sam sposób umiłowały sobie wolność, a jeśli ktoś spróbuje nam jej odjąć, straci rękę, jak i Tyr ją utracił. Strzeż się zatem odgłosu stąpania kota, brody kobiety, korzenia skały, ścięgien niedźwiedzia, oddechu ryby i śliny ptaka, by nie odebrały ci słodkiego smaku swobody.
Hróðvitnir jest w każdym z naszego rodu. Fenrisúlfr szarpie się w swych łańcuchach w naszych sercach, czekając aż jego synowie pożrą słońce i księżyc. Fenrir czeka nad swoją rzeką, która płynie w Tobie.

Kiedy jest się stworzeniem innym od człowieka, można doświadczyć o wiele więcej rzeczy. Kiedy komórki przekształcają się, tworząc coś zupełnie różnego od nagiej, delikatnej skóry, wyprostowanej sylwetki i przeciwstawnego kciuka, pozwala to wkraść się na zupełnie inny stopień poznania otaczającego świata. Zaczyna grać coś innego - nie czysta, ludzka inteligencja, chociaż oczywiście - zachowuje ona swój kształt, prowadząc stworzenie przed siebie, w sprężystych krokach. Zaczyna grać coś, co przez lata ewolucji i życia w kamiennych murach, w tłumach, w zadymionych miastach wśród metalu, plastiku i bezwarunkowego bezpieczeństwa, zostało uśpione. To, co zostało zepchnięte na dalszy plan, jako odpad - niepotrzebna rzecz, która w dobie globalnego wsparcia człowieka przez bliźniego, stała się niczym zepsuta zabawka.
W sercu zaczyna grać instynkt. Czysty instynkt, który począwszy nieśmiało, a potem z coraz większym zaangażowaniem rozpycha się bardziej i bardziej, wykradając kolejne skrawki miejsca. Jest zazdrosny i nie chce pozwolić czystemu, logicznemu rozumowaniu powrócić na swoje miejsce, zwykle jednak kapituluje w końcu.
To była chyba ciekawość. Jakieś delikatne jej muśnięcie, które potem popchnęły Młodego Wilka do podjęcia próby. Do podjęcia wyzwania, jakie rzucał swoim własnym umiejętnościom, cierpliwości i zaangażowaniu. Ta ciekawość - szybko stanąwszy się niezwykle silną, podszeptywała mu, że oto mogą otworzyć się przed nim zupełne nowe możliwości poznania tego, co kocha. Możliwości nowego eksplorowania i poddawania testom. Możliwości podjęcia obserwacji tego, co było dla niego tak ważne. Jako inny on, mógłby podejść tam, gdzie wcześniej nie był w stanie i to wszystko, razem i osobno, sprawiało, że pragnął jeszcze bardziej.

Oczy szeroko otwarte. Lodowate powietrze w płucach. Ukłucia mrozu na skórze. Noc, owijająca czarnym całunem upstrzonym błyskającymi asteryzmami postać, która stała pomiędzy drzewami. Księżyc, którego tarcza świeciła mocno i wyraźnie, wystrzegając się jednak przyjęcia formy idealnego okręgu. Jeszcze parę dni zostało do pełni, która zwiastowała przepełnione bólem i łaknieniem wycie, które w tych stronach było dosyć powszechną przypadłością.
Proces był trudny. Niezwykle skomplikowany i delikatny. Wymagał od niego daleko idących kalkulacji, nie mówiąc o czasie przygotowań do w ogóle podjęcia próby. Nie była to jego pierwsza, ani druga. Ani też dziesiąta. Zawsze wracał do domu z pustymi rękoma: wiedział jednak, że warto. Czuł to - gdzieś pod skórą wiedział, że ten trud opłaci mu się wreszcie. Wychowany w końcu został na człowieka świadomego siebie i znającego swoje możliwości, a to na pewno leżało w ich zakresie. Musiało.

Przekonstruowanie żeber, gotyckiej katedry skrywającej serce. Zmodyfikowanie kończyn, które zmieniły kątowanie. Przesunięcie uszu w górę czaszki i rozszerzenie powierzchni małżowin usznych, które przybrały trójkątny kształt. Wydłużenie szczęki i zębów, a także przeobrażenie kręgów guzicznych w ogonowe, powielenie. Przeistoczenie paznokci w pazury i wytworzenie poduszek łap. Finalnie zmiana włosów na sierść, która pokryła całe ciało. Była ciemna - niemal czarna, przyprószona z różnych stron nieco rdzą, nieco szronem, nieznacznie jednak. Na świat patrzyły oczy - te same, dobrze znane, o barwie bursztynu, które odcinały się wyraźnie na tle ciemnego futra i błyszczały w ciemnościach niczym dwie gwiazdy, odbijając blask sióstr i księżyca. Był postawny - jego waga nie zmieniła się wcale pomimo, że z jednej formy został wtłoczony w drugą, teoretycznie mniej pojemną. Basior mierzył niemal metr w kłębie, zyskując tym samym wymiary największych przedstawicieli ze swej rodziny.
Gdyby Skandynawskim bajarzom przyszło do opisania go, pewnie uciekliby się do znanego sobie i ukochanego schematu: był tak wielki, że gdy ziewał, jego dolna szczęka dotykała ziemi, a górna nieba i oswobodził się właśnie z Dromiego, by ruszyć przed siebie, na miękkich łapach, otulony ciemnością i wyraźnym, ostrym jak nigdy dotąd, światem natury. Światem, który był mu bliższy, niż jakikolwiek inny.