Desery Priscilli

---

---

ZATRUDNIENI:
• wolne
• wolne

Czuł się rozkosznie, kiedy tak spacerował uliczkami Zasiedmiogórogrodu, a promienie jesiennego słońca opadały na jego czarną czuprynę. Spożyty jeszcze w domu specyfik wciąż działał i profesor Baldwin nie musiał się obawiać, że będzie świecił na inauguracji łysą głową. Inauguracja! Czy można było wyobrazić sobie coś lepszego?! Och, wciąż jednak pozostało do niej trochę czasu, a ostatni weekend wakacji też zasługiwał na specjalne potraktowanie... Mężczyzna nie zastanawiał się więc długo i skierował swoje kroki do centrum słodkości. Desery Priscilli... Cudownie!
- Dzień dobry, miła pani. Rurkę z kremem poproszę. - Ukłonił się właścicielce, której pulchna sylwetka absolutnie nie ujmowała atrakcyjności i położył na blacie starannie odliczoną kwotę. Chwycił w dłoń słodki przysmak i ruszył w stronę wyjścia, chcąc skonsumować go na świeżym powietrzu.

Drogi Salazarze, pierwszy dzień już w poniedziałek. Jak dobrze, że ten pierwszy dzień, okrutny i gorzki, był tylko dniem celebracji rozpoczęcia roku. Jacyś zadufani w sobie super ekstra profesorowie ubiorą się w wytworne, w ich mniemaniu, ciuszki, jakieś stare pseudo eleganckie szaty i ustalili między sobą: ‘Hej, od jutra możemy gnębić tych małych popaprańców’. Czemu musiała brać w tym udział. Czemu się zgodziła uszczęśliwić rodziców. Czemu. Zajęcia jeszcze się nie zaczęły, a Naamah już miała ich dość. Jak dobrze, że w odróżnieniu od zamkniętego na niemal cztery spusty Hogwartu studenci byli pod tym względem niezależni. Ten okropny stan mogło osłodzić jakieś pyszne ciasto lub duża porcja lodów. Naamah zatem udała się do swego rodzaju kawiarni, nakleić ogromny cukrowy plaster na tę krwawiącą żalem ranę.
Gdy tylko pchnęła drzwi poczuła cudowny zapach czekolady i kawy. Wystrój uznała za OK i już wiedziała, że jeśli będzie miała przetrwać te katusze, to na pewno stanie się stałym gościem tego miejsca. I pewnie przytyje dziesięć kilogramów. Zapatrzyła się na witrynę z lodami, bardzo zależało jej na śliwce w czekoladzie, choć miała świadomość, że ma na to marne szanse. Z tego chwilowego zamyślenia wyrwało ją ciche pacnięcie, dochodzące gdzieś z okolicy podłogi. Automatycznie jej wzrok skierował się w tamtą stronę. Biała maź na jej pięknych czarnych butach. Właściwie to na jednym. Przed sobą natomiast ujrzała mężczyznę z nieco nierozgarniętym wyrazem twarzy. Trzymał w ręku rurkę, pochyloną tak w okolicach 45 stopni. Rurka z bitą śmietaną. Jej buty z dziwną białą mazią. Poczuła, że robi jej się gorąco.

Rureczka z kremem! Bo siła tkwiła w prostocie, moi mili, a Baldwin doskonale o tym wiedział. Już podnosił przysmak do ust, zezując na na niego swoimi brązowymi oczami. Już tylko kilka sekund dzieliło go od skosztowania pysznej śmietany. Już tylko centymetry... Tak, tak... BAH.
Nawet nie poczuł uderzenia. Spojrzenie automatycznie podążyło za cichym odgłosem plaśnięcia, a usta wydęłu się w pełnym rezygnacji grymasie. Podniósł jeszcze rurkę do oka, chcąc upewnić się czy aby na pewno jest pusta, a gdy do mózgu do dotarła wreszcie informacja, że trzyma w ręce suchy wafel, cicho westchnął. Ech... No co pan zrobisz, nic pan nie zrobisz...
- Mam nadzieję, że nie zamszowe? - Dopiero teraz podniósł wzrok na prowodyrkę całego zamieszania a jego ciemne brwi odtańczyły kankana. Już walić to ciastko, butów szkoda! Wolną ręką wyciągnął różdżkę z wewnętrznej kieszeni marynarki i uśmiechnął się przerażająco pytająco. Mina dziewczęcia sprawiła jednak, że jego myśli podążyły w zupełnie innym kierunku. - Czy wszystko w porządku? Kiepsko pani wygląda. Och, proszę spocząć... - Nie czekając na reakcję, chwycił niewiastę za szczupłe ramię i podprowadził do oddalonego ledwie o dwa kroki krzesła. - Może wody? Albo kawy? Strasznie pani rozkojarzona... - Zagaił przyjaźnie, nie mając przecież pojęcia, że dziewczyna ma ochotę na loda. Na całe szczęście...
No i tak sobie posiedzieli, a gdy zaczęło się ściemniać, każde poszło w swoją stronę.

z/t x2

RACHUNEK: 4 sykle

---

Naamah: dodano 1 PD
Baldwin: dodano 1 PD