Pokój zebrań

Był gotowy do wyjścia długo przed wyznaczoną godziną. Zwykle miał czas wypchany po brzegi wszelkimi zajęciami, tym razem jednak zorganizował sobie dzień tak, żeby nikt nie zauważył jego dłuższego zniknięcia. Nie było to trudne - wszyscy byli przyzwyczajeni, że jest czymś zajęty, więc na pewno wychodzili z założenia, że po prostu wpadł na kolejny głupi genialny pomysł.
Fincie jakiś czas zajęło, zanim sam się zorientował, że stresuje się czekającą go rozmową. Zwykle się nie stresował. I chociaż wiedział, że nic złego nie zrobił, to gdzieś w środku kłuło go przeczucie, że może zostać obarczony winą za bezmyślne rzucanie czarami podczas magicznej burzy. A to może przyczynić się do... Nie, nie mógł tak myśleć. Przecież nie miał się czego bać, przecież nikt nawet nie ucierpiał.
Mimo to już godzinę przed przesłuchaniem nie miał nic do roboty. Od rana wyglądał nienagannie, więc nie bardzo miał czym się zająć. Nakarmił swoją ukradzioną ośmiorniczkę.  Szturchnął sowę, żeby zobaczyć, czy na pewno żyje, bo wyglądała jak wypchana. Poturlał w palcach różdżkę, poprzeglądał swoje notatki, dorysował serduszka przy tych kilku informacjach o zaklęciach wybiórczej utraty pamięci, które pomimo zakazu udało mu się wyrwać Jensenowi, zanim ten zniknął. Potem wyszedł. Złapał jeszcze gogle i naciągnął na czoło. Sprawiały, że czuł się lepiej.
Starał się nie przyjść przed czasem, ale nie wiedział czy mu się udało, kiedy wchodził do pomieszczenia. Zapukał uprzejmie i wychylił się zza drzwi, obdarzając obecną w środku kobietę - zapewne panią Nyeste, która pisała do niego list - swoim zwykłym, szerokim uśmiechem. Nie zdradzał po sobie najmniejszych oznak stresu. Kiedy zaczął rozmowę prawie udało mu się o nim zapomnieć.
- Dzień dobry! Nie jestem za wcześnie? - Nie miał wielkiego wyboru, jeśli chodziło o miejsce do siedzenia. Odsunął sobie jedyne dostępne krzesło i usiadł. - Finta Mészáros, dostałem wezwanie na godzinę osiemnastą.

Nie przejął się tym, że kobieta wymówiła jego nazwisko nie do końca poprawnie. Nie wyszło aż tak tragicznie. Na międzynarodowym uniwersytecie chyba każdy musiał przyzwyczaić się do tego, że jego imię raz na jakiś czas zostaje porządnie przekręcone, zwłaszcza na początku i zwłaszcza, gdy pojawiał się nowy profesor. Samantha poradziła sobie naprawdę dobrze.
Tutaj się przynajmniej starali. Na Akademii Koldovstoretz kiedy trafił się ktoś, komu zapomnieli powiedzieć, stał nad kartką długo wlepiając w nią wzrok, zanim Finta litował się i podpowiadał, że chyba chodzi o niego. Zwykle było zabawnie, raz tylko usłyszał po tym "Иди в жопу". Po tych słowach nauczyciel wyszedł.
Przypomnienie sobie tej sytuacji nie pomagało w skupieniu na przesłuchaniu. Węgier odwzajemnił uścisk dłoni, nie ustępując pewnością kobiecie, ale w głowie wciąż miał sytuację z poprzedniej szkoły. Odchrząknął.
- Chętnie. - Uśmiechnął się i dyskretnym, naturalnym ruchem poprawił krawat. - Rozumiem.
Nie, żeby było to jego pierwsze przesłuchanie. Przesłuchania były normalną procedurą, między innymi przy magicznych wypadkach, których często był świadkiem. Finta całkiem lubił przesłuchania. Ale zwykle prowadzili je wewnętrzni pracownicy uczelni.
Pomyślał jeszcze o tym, żeby nie walnąć nic głupiego. Wszystko będzie na papierze, w jego aktach. Do końca jego dni. Chociaż może, w takim razie... Pokiwał głową, zanim zaczął odpowiadać.
- Czuję się całkiem dobrze i całkiem normalnie, jak na studenta WME. - Uśmiechnął się, szukając jakiejś nici porozumienia. - Ani teraz, ani zaraz po burzy nie zanotowałem nic nietypowego w swoim ciele - oczy trochę mu zabłyszczały, kiedy wrócił wspomnieniami do tego wspaniałego wydarzenia - a niech mi pani wierzy, jako zafascynowany naukowiec zapisałbym dokładnie wszystko. Jedyne co mi po tym wszystkim zostało to siniaki i wstrząs mózgu po upadku na beton, ale magomedycy szybko się z tym uporali, mimo, że początkowo używali tylko mugolskich metod. Z wiadomych przyczyn.

Z zadowoleniem złapał filiżankę i zabrał się za słodzenie i dodawanie mleka. Co prawda podniebienie miał wyrobione trunkami i papierosami i często pijał kawę czarną jak smoła, mocną tak, że stała w niej łyżka (ale tylko nocami, po zaaplikowaniu sobie takiej kawy w dzień pewnie tak szybko przemieszczałby się z miejsca na miejsce, że nie dotykałby nogami ziemi), ale czasem lubił z tego napoju zrobić wersję przypominającą kakałko. Był właśnie w trakcie dolewania śmietanki, kiedy pani Nyeste zapytała go o powód jego obecności nad jeziorem.
- Oh. - Ręka mu wyraźnie zadrżała, ale na szczęście nie na tyle, żeby coś rozlać. Odstawił naczynko i zaczął mieszać w filiżance łyżeczką. Odchrząknął, zanim przeszedł do odpowiedzi. I jeszcze westchnął. I zaśmiał się nerwowo. Pokręcił głową. - Podejrzewam, że niczego innego się pani nie spodziewa: jako żądny przygód, zafascynowany każdym zjawiskiem student, poszedłem nad jezioro oglądać burzę. Zastanawiałem się kilka razy nad rozpoczęciem badań nad tym zjawiskiem, bo - moim zdaniem - prąd, w tym pioruny, są w pewien sposób przesycone magią. Tym razem okazało się, bazs... Przepraszam, wyrwało mi się... Tym razem moja teza okazała się aż za bardzo prawdziwa. - Rozłożył ręce, w tym jedną, w której trzymał łyżeczkę. - I nie będę kłamał, widowisko przerosło moje największe oczekiwania. - Przyłożył wolną dłoń w okolice mostka. - To przez duszę eksperymentatora.

Faktycznie musiał wyglądać na zaskoczonego.
- Nie. - Lekko wzruszył ramionami. - Zawsze się spodziewam tego typu pytań. Zdaję sobie jednak sprawę z tego, jak muszą brzmieć moje odpowiedzi. Teraz jeszcze nie było tak źle, ale przesłuchanie po moim nieudanym zaklęciu... A francba, to dopiero było niezręczne... - Zerknął na kobietę i wziął porządny łyk kawy. - Przepraszam za dygresję.
Mina mu trochę zrzedła na wspomnienie o doktorze Jensenie.
- Hmm... Tak, słyszałem. Teraz się niestety nie dowiemy. Razem z doktorem zniknęło mnóstwo wyników i zapisków, w tym moje projekty. Wie pani, prywatne szafki na WME są naprawdę prywatne, a on chciał mnie koniecznie powstrzymać od powrotu do moich eksperymentów, przynajmniej na jakiś czas. - Wyglądał na zdecydowanie bardziej zmartwionego uwięzionymi gdzieś pomysłami, niż samym zniknięciem naukowca. - Najgorsze, że nawet nie wiemy, nad czym akurat pracował, ciężko wymyślić coś, żeby... - Odchrząknął. - Bocsánat, znowu dygresja. Już wracam do tematu.
Finta wziął kolejny łyk kawy. Grzecznie słuchał następnych pytań Samanthy, już nawet w miarę rozluźniony. Przebrnął przez pierwsze niewygodne pytanie - do pełni szczęścia brakowało mu jeszcze przebrnięcia przez drugie, które - jak na razie - wciąż nie zostało wypowiedziane.
- Szczerze mówiąc - zaczął w zamyśleniu - nie jestem w stanie odpowiedzieć dokładnie na pani pytanie. Nie mam pojęcia, kto znalazł się tam pierwszy. Warunki, sama pani rozumie, były dość ciężkie. Na pewno przy krawędzi wody stałem początkowo sam, ale kto był pierwszym studentem nad jeziorem - znowu pokręcił głową - nie mam pojęcia. - Ponownie się zamyślił. - Ale reaguję na korzystne warunki bardzo szybko, więc gdybym miał się zakładać, to powiedziałbym, że byłem tam pierwszy. - W głosie zabrzmiało coś na kształt zadowolenia. - Oprócz mnie świadkami pierwszej anomalii były Lucy Happymeal i Tallulah Rossreeve. - Podał nazwiska bez najmniejszego zastanowienia. Miał doskonałą pamięć do imion. - Później zauważyłem też Samanthę Kastner, ale szczerze mówiąc wyglądała, jakby jej to całe widowisko mocno przeszkadzało.
Popił kawy i odstawił filiżankę. Wpatrzył się w powierzchnię napoju, przypominając sobie dokładnie, co się działo.
- Pierwsza była palma, pani Nyeste. - Powiedział z przekonaniem. - Walnęło ją zaraz po tym, jak... - Zawiesił się na chwilę. - To... Znaczy... Myślałem... W sumie nie wiem. - Zrobił przepraszającą minę. - Jak teraz myślę, to pierwszą anomalią mogło być to, że kopnęło mnie prądem. Byłem przekonany, że Lucy coś na mnie rzuciła, ale... Ona powinna być w stanie rozwiać wątpliwości. Ale tak, zaraz potem była palma. - Oczy znowu mu zabłyszczały. - Dostała piorunem i zaczęła wykręcać takie dzikie rzeczy, a kutyafáját, najpierw zaczęła się ruszać i zrobiła się fioletowa. I to było pierwsze, co tutibiztos vagyok benne. To znaczy, wtedy byłem pewien, że coś się dzieje.

Już zdążył wysiorbać kawę do końca. Nie należał do osób, które piją wolno i nie tyczyło to jedynie alkoholi.
Zaśmiał się swobodnie w odpowiedzi na dygresję kobiety. Sam dobrze wiedział, że takie wytłumaczenie nie wydaje się tłumaczącemu wystarczające - ale sam też wiedział, że taka była prawda, a ściemnianie może tylko pogorszyć sytuację i sprawić, że będzie bardziej zagmatwana. No chyba, że się miało powody, żeby ściemniać. W tym przypadku jednak ich nie było i Finta był za to losowi bardzo wdzięczny, bo na szali stała jego kariera na uczelni.
A przynajmniej miał nadzieję, że nie ma powodów do kłamstwa. Bo to wszystko to przecież nie była jego wina, prawda? No pomyślmy logicznie - NA PEWNO nie miał tyle siły, żeby przenieść cały akademik. NA PEWNO.
- Lodowe tornado? - Uśmiechnął się. - Tak, palma była przed tornadem. Ja go w ogóle nie widziałem z bliska, w sensie na żywo. To znaczy... Nie widziałem go, jak było tornadem. - Zaplątał się trochę w wypowiedzi, ale to dlatego, że w sumie bardzo żałował, że nie był tego świadkiem. - Bo ja, widzi pani, poczułem się w obowiązku łapać ożywionego konia z posągu... Posągu Lorda... Stoddarda. - Miał nadzieję, że wymówił nazwisko poprawnie. - Tego, co stoi przy moim wydziale. Niestety mi uciekł. Dlatego zanim tornado zdążyło powstać, ja odgalopowałem wierzchem w stronę akademików. - Nie mógł się powstrzymać przed wspomnieniem o tym. - A to, że coś powstało na plaży, dało się zauważyć aż stamtąd, ale nie zaprzątało aż tak mojej uwagi... Ze względu na, ekhm, inne problemy.
Obrócił w rękach pustą, zimną filiżankę. W ogóle nie przyszło mu do głowy, że mógłby ją uzupełnić, za bardzo pogrążał się w myślach.
- Czy ja wiem...? A kutyafáját... - Mruknął marszcząc lekko czoło. - W sumie powietrze było takie bardzo przesycone prądem. - Podniósł wzrok na rozmówczynię. - Tak jest zwykle podczas burzy, ale tym razem to tak naprawdę, tak mocniej i dłużej. Normalnie aż strzelało i syczało. - Puścił filiżankę i złapał za krawędź krzesła, na którym siedział. Zrobił trudną do zinterpretowania minę, jakby trochę rozbawioną, a trochę taką, jaką robi się przy zdradzaniu wstydliwego sekretu. - No i w wielu przypadkach próbowaliśmy wcześniej używać czarów... Po prostu nie działały jak trzeba. Ale początkowo nie mieliśmy pojęcia, co się dzieje, a później... - Do mieszanej miny doszło trochę więcej uśmiechu. - A później nie bardzo mieliśmy alternatywę, bo co mieliśmy robić? Rzucać w kamienny posąg mantikory kamieniami? - Twarz mu spoważniała. - Ale tę mantikorę to zupełnie nie my. Ta mantikora to, a francba, ściągnęła pioruny i sama się ruszyła. A koń to w ogóle nie wiem co, bo przybiegł do nas chyba zupełnym przypadkiem.