Parapet na rogu

Finta cały teren uniwersytetu znał jak własną kieszeń. To znaczy - uwzględniając fakt, że czasem potrafiło go zaskoczyć, co do tej kieszeni schował i zastanawiał się, jak to się tam znalazło. Jednym z takich zaskoczeń był cały budynek C. Zawsze czuł się tutaj jak gość, zapewne przez to, że prawie nigdy się tu nie zapuszczał. Prawie. Wyjątek stanowiły sytuacje takie, jak ta. I ciekawe zajęcia. I czas, kiedy bardzo się nudził. W każdym razie bywał tu rzadziej, niż w innych częściach MUMiCzu.
Kiedy szedł z ulotkami na inne wydziały od razu wiedział, gdzie je zostawi. Tutaj było inaczej - od progu zaczął rozglądać się za odpowiednim miejscem. Nie bardzo wiedział, gdzie spodziewać się większych grup studentów (w końcu głupio by było, żeby jego praca poszła na marne i leżała niezauważona). Już zastanawiał się, czy nie odłożyć kartek w kiblu, bo przecież zawsze ktoś tam wejdzie, ale wiedziony studenckim instynktem zawędrował w końcu w idealne miejsce: parapet. Zadowolony machnął różdżką, a kartki, które do tej pory płynęły za nim w powietrzu, łagodnie osiadły na wypatrzonej powierzchni. Widać było po nich, że wiele przeszły. Finta nie był zbyt uważny, przez co raz na jakiś czas wpadały na ściany, krzaki albo zbłąkanych studentów (przy czym to ostatnie tylko pozornie przypadkowo).
Usiadł na chwilę i zajrzał przez okno na teren swojego wydziału. Coś w budynku D musiało akurat wybuchnąć, bo aż zatrzęsły się tam szyby w oknach. Pokiwał głową z uznaniem dla zaklęć zabezpieczających i przyglądał się chwilę, jak profesor otwiera okno i krzyczy na jakiegoś studenta (z przerwami na kaszel), a wszystko okolone ładnym, seledynowym dymem.
Schował różdżkę do kieszeni, obrzucił jeszcze ulotki ostatnim zadowolonym spojrzeniem i skierował się do wyjścia.

[zt]

---

Dodano 1 PD