Sala wykładowa A

Entuzjazm Finty wcale nie osłabł. To była dopiero pierwsza (dzięki uprzejmości Colette, który zadeklarował się udać do Heike) trudność, jaką napotkał na drodze ku szczęściu - czy tam ku stworzeniu koła, jeden... No. Był oczywiście rozczarowany, że jeden z jego ulubionych profesorów nie podejmie się zadania, ale zaraz znowu się rozpromienił (jego twarz w trakcie przemówienia wykładowcy musiała przejść wszystkie stadia wyrazu, bo - przynajmniej teraz - dało się z niego czytać jak z otwartej książki). Sharv wymyślił idealne, gotowe rozwiązanie dla jego sprawy, nie musiał się już nią martwić.
- To brzmi jak świetny pomysł, profesorze! - Powiedział na koniec i zaczął grzebać w kieszeniach w poszukiwaniu kartki i gąbki z tuszem. - Mam tu gotowe dokumenty... Gdzieś... To od razu zaniosę... - Zastygł na chwilę w bezruchu. - Albo nie od razu, przecież lista, a francba...
Nie miał za dużo kieszeni, ale przeszukiwanie ich szło mu bardzo powoli i opornie, bo zaczął z uwagą przysłuchiwać się wypowiedzi Tall. Reaktywacja Klubu Pojedynków - to brzmiało jak coś, przy czym nie mogło zabraknąć Finty. Zdecydowanie.
Wygrzebał w końcu karteczkę z wypisanymi linijkami tekstu, traktującego o chęci przejęcia opieki nad nowo tworzonym kołem, ale nie machał nią ani nie wciskał jej pod nos Sharvowi (nawet, jeśli trochę chciał). Czekał, aż profesor skończy wymianę zdań ze studentką i sam poprosi o okazanie dokumentu. Węgier był pewien, że nie ma się w nim do czego przyczepić.

Sharv majtnął delikatnie całkiem długim jak na psa ogonem, zerkając to na przeszukującego kieszenie Węgra, to na czarnowłosą Angielkę, którzy oboje postanowili zacząć rok od ciężkiej pracy. Ciekawe czy w porównaniu do nich studenci innych uczelni robili coś więcej poza rozpakowywaniem się i oglądaniem swoich pokoi...? Psi profesor był dumny widząc taki zapał, dlatego też tym mocniej bolał go fakt, że jednaj z tych próśb musiał odmówić. Całe szczęście Mészáros szybko odnalazł się w rzuconym pomyśle i już był gotów zebrać podpisy i lecieć dalej. Choć u Sharva „podpis” to odrobinę za dużo powiedziane.
- O kondycji Klubu Pojedynków przyznam, że niewiele w tej chwili wiem, a nie chce jeszcze niczego zakładać. Jeśli miałbym wskazać odpowiedniego opiekuna, to na pewno kogoś z tego wydziału, choć myślę, że Profesor Wilczyński z Magii Eksperymentalnej również nie miałby specjalnych oporów. Na Pani miejscu jednak upewniłbym się w dziekanacie jak wygląda sprawa z tym klubem, zanim zaczął szukać kolejnego chętnego. Dopiero początek roku, nie tylko Profesor Varskraa jeszcze nie przyjechał, prócz niego w Islandii nie ma jeszcze przynajmniej trzech członków kadry i możliwe, że na przykład oni mogli w tamtym roku wyrazić chęć przejęcia klubu – wytłumaczył, zapewne poniekąd uspokajając dziewczynę. Z jego doświadczeniem wprost nie wierzył, że jeszcze dotąd nie znalazł się chętny na przejęcie klubu, który istniał po prostu zawsze.
Zrobił chwilową przerwę w wymianie zdań z Panną Rossreeve i mrugnął do Finty.
- Proszę pokazać – wznowił i poczekał aż chłopak podsunie mu dokumenty bliżej. Dał sobie chwilę na zapoznanie się z treścią i sapnął, podnosząc lekko kąciki warg pyska ku górze w psiej parodii uśmiechu. - Tak, myślę, że to wystarczy. Nie wiem czy nie będzie potrzeba jeszcze podpisu któregoś z magomedyków, ale jestem pewien, że i tak trzeba ich poinformować o tym klubie. O ile już nie wiedzą. – Zerknął na Węgra uważnie i wyciągnął prawą łapę do podstawianej mu gąbki z tuszem. Miejsca na podpisy w dokumentacji uczelnianej od kilkunastu lat były zdecydowanie większe niż przepisowe w innych dokumentach urzędowych – właśnie dlatego, by ich nadzwyczajny pedagog nie był nazbyt pokrzywdzony. Sharv oparł spód łapy na poduszce, poruszał nią na boki i odbił opuszki na dokumencie. Nie, to nie był żart. To był „podpis”. Basior chrząknął i z podwiniętą pod pierś łapą poprosił jeszcze studenta o jedną przysługę: - Mogę prosić o zaklęcie czyszczące? Wolałbym nie zostawiać kłopotliwych tropów. I myślę, że na tę chwile to chyba wszystko, może Pan spokojnie poszukać reszty członków i złożyć dokumentacje w takiej formie do dziekanatu. A zamianę z Profesorem Varskraą załatwimy na dniach.
Po wyczyszczeniu łapy profesor wstał i otrzepał się (chyba tylko z przyzwyczajenia), po czym spojrzał na stojący na biurku kuferek.
- Panno Rossreeve następne zajęcia mam za pół godziny w budynku A, czy moglibyśmy porozmawiać o Pani badaniach podczas spaceru? Pogoda może i nie dopisuje, ale nie ukrywam, że nawet teraz potrzebna mi pomoc w transportowaniu kuferka, a nie chciałbym potem szybko biec do drugiego budynku z kawałem ciężkiego drewna w zębach. – Spojrzał jeszcze raz na chłopaka. - Panie Mészáros nawet jeśli nie mogę pozwolić sobie na patronowanie Pańskim staraniom mam nadzieję, że podzieli się Pan ze mną przełomowymi dokonaniami, które będą miały miejsce w klubie. Będę „trzymał kciuki”.

Gdyby Tall znała myśli psiego profesora, to może mogłaby rozwinąć jego wiedzę w tym zakresie, chociaż byłoby to na temat mugolskiego uniwersytetu, nie magicznego. Miała w końcu doświadczenie, a także znajomych z yorskiego uniwersytetu. Podejrzewała, że w wielu przypadkach to wyglądało dość podobnie. To, że Sharv akurat trafił na takich dwóch odchyleńców jak ona i Finta - cóż. Takie to pieskie szczęście! Ale nie w tym rzecz. Dziewczyna potaknęła ostrożnie, kiedy już przeanalizowała na szybko to, co Sharv miał do powiedzenia na temat Klubu Pojedynków.
- Rozumiem. Czyli lepiej się upewnić, że nikt się jeszcze nie zgłosił na opiekuna, a jeśli faktycznie tak będzie, to próbować rozmawiać z profesorem Wilczyńskim... - podsumowała właściwie dla samej siebie. Jej malutkie, wewnętrzne ja podskoczyło parę razy z radosnym piskiem na myśl o potencjalnym spotkaniu z profesorem WME. Ach, być kobietą, być kobietą! A Tallulah mimo wszystko była wciąż nastolatką i mogła mieć swoje dziewczęce odchyły, nawet jeśli normalnie zachowywała się dość poważnie. Swoje emocje przekuła w miły uśmiech, pełen wdzięczności. Dzięki Fincie miała tę chwilę na to, aby jako tako się opanować, zanim znów przyjdzie jej podjąć dialog z profesorem.
- Ależ tak, oczywiście! - odparła z zapałem. Nie przeszkadzało jej rozmawianie na temat jej badań w trakcie spaceru, a skoro mogła przy okazji pomóc, to jeszcze lepiej. Dobrze wiedziała, że profesor Sharv miał ogrom wiedzy, który mógł jej bardzo pomóc przy jej projekcie. I mógłby ktoś uznać, że było to bardzo wyrachowane, ale z drugiej strony... Czego innego spodziewać się po absolwentce Slytherinu? No i nie ujmowało to faktu, że dziewczyna naprawdę lubiła pana Psora.
- Pan pozwoli, ja pomogę. - Sięgnęła po swoją różdżkę ukrytą w wewnętrznej kieszeni koszuli, a potem wycelowała w drewniany kufer. - Locomotor kufer! - Już chciała rzucić zaklęcie, ale z tej całej ekscytacji różdżka zwyczajnie wypadła jej z ręki. - Damn - wyrwało jej się półgębkiem. Było to o tyle żenujące, że jeszcze na oczach Finty. Tall z pewną konsternacją podniosła różdżkę, popatrzyła na Węgra, potem na Sharva, a następnie włożyła swój magiczny kijek na powrót do wewnętrznej kieszeni koszuli.
- To ja go po prostu, khm... wezmę... - bąknęła, a jej twarz ozdobiła się naturalnym różem na policzkach. Ślizgonka podeszła do biurka i, po mugolsku, chwyciła za kuferek. Ktoś mógłby uznać, ze to nie przystoi, ale cóż... Tall i tak była na mugolskich studiach, więc jebał to pies... Ha, haha... ha. Uśmiechnęła się jakby przepraszająco, po czym ruszyła w stronę drzwi, mając nadzieję, że nikt tego nie skomentuje. A przynajmniej nie głośno.



[zt x2 dla Tall i Sharva]
-------
Wzorem Finty rzucam dwa razy, choć i tak może być pszypau.

EDIT: ALE PSZYPAU, wiedziałam. xD

---

Tallulah: dodano 3 PD

The member 'Tallulah Rossreeve' has done the following action : Rzut kostką

---

'k100' : 3, 6

Trochę to trwało, ale udało mu się w końcu wygrzebać zwinięty w elegancki rulon dokument. Rozprostował go uważnie, zerknął jeszcze raz na jego zawartość i podsunął profesorowi pod nos.
- Świetnie! - Finta wyglądał, jakby przedawkował z rana kofeinę. - Eee... Magomedycy... Tak, Zostaną poinformowani. Wątpię, żeby jakiś podpis był potrzebny, w końcu nie jesteśmy klubem kaskaderskim ani nic w tym stylu - powiedział beztroskim tonem, mimo że bardzo dobrze wiedział, jaki stosunek będzie miała Heike do całego przedsięwzięcia i że będzie on gorszy, niż byłby w przypadku klubu kaskaderskiego. - Ta sprawa też na pewno niedługo będzie już zakończona.
Patrzył, jak Sharv odbija swoją łapę na podstawionej kartce. Czuł się, jakby wygrał tysiąc galeonów, a może nawet i dziesięć tysięcy. Ten odcisk był jego przepustką do czegoś wielkiego, przepustką do siedzenia nocami w budynku D, przepustką do szczęścia. Nie sądził, żeby zebranie odpowiedniej ilości członków koła było trudne - w razie problemów miał zamiar przekonać niezainteresowanych ludzi, żeby tylko wpisali mu się na listę, a uważał, że w przekonywaniu był dobry. Ale i tak uważał, że samych kandydatów do uczestnictwa znajdzie się aż nadto.
- W takim razie idę załatwić resztę spraw. - Odchrząknął. - Tergeo!
Schował dokument i kuwetkę z tuszem z powrotem do kieszeni, wyprostował się i poprawił krawat.
- To sprawa bezdyskusyjna, panie profesorze. Jeśli tylko znajdzie się u nas projekt, który mógłby pana zainteresować, przyjdę osobiście go z panem przedyskutować. - Wyprostował się dumnie. Wyglądał, jakby chciał zasalutować. - Bardzo dziękuję za całą pomoc! Do widzenia! - Powiedział rozpromieniony. Pomachał również do wychodzącej z pomieszczenia (targającej w rękach kuferek, na co w ogóle nie zwrócił uwagi) Tall. Kiedy został sam sięgnął znowu do kieszonki na piersi i wyjął z niej malutkie monstrum.
- Niegrzeczny eksperyment - powiedział do mięczaka. - Niezły z ciebie köcsög, co? Tak się bawić z profesorem... - Schował zwierzątko tam, gdzie siedziało całą rozmowę i pogładził kieszeń. - W sumie mogę na ciebie mówić Geci, taki z ciebie zasraniec. Nie martw się, będziesz miał z nami dobrze. Zaraz kupimy ci akwarium.

[z/t]

[Tergeo - powodzenie rzutu od 31]

---

Finta: dodano 3 PD

The member 'Finta Mészáros' has done the following action : Rzut kostką

---

'k100' : 33