Clotilde Edvige Coletti

Całkiem wysoka, a przy tym niestety pozbawiona typowych dla kobiet krągłości - co skrzętnie ukrywa pod wszelkiej maści push upami - posiadaczka bladej cery, ciemnych loków, szarych ocząt w delikatnym,  nadającym im wiecznie zdziwionego wyrazu wytrzeszczu i sześciu palców u lewej stopy. Ot, typowa Klotylda. Jak na prawdziwą przedstawicielkę płci pięknej przystało, nigdy nie ma w co się ubrać. Zapewne to dlatego spotkać ją można nie tylko w dwóch różnych skarpetkach ale i nierzadko w pozornie niepasujących do siebie elementach garderoby, jak jeansowe ogrodniczki i koronkowe bluzki. Kwiatek do kożucha? Żaden problem! Panna Coletti bez najmniejszej krępacji połączy futro z całym wiankiem. I jeszcze włoży kalosze.

Twórcza i zadaniowa. Clotilde od najmłodszych lat wszystko musiała sprawdzić na własną rękę, stając się przez to prawdziwym utrapieniem dla rodziców i dziadków. Ci ostatni do tej pory zresztą chowają przed nią ostre przedmioty, po tym jak w wieku czterech lat dokonała na sobie amputacji palca - o dziwo u dłoni - będąc święcie przekonaną, że ten odrośnie (nie odrósł - chwała babci, która jeśli chodzi o magię uzdrawiającą potrafiła zdziałać prawdziwe cuda). Chociaż od wspomnianego wydarzenia minęło dobrych kilkanaście lat, dziewczyna nadal podejmuje się różnych kontrowersyjnych działań, ocenę ryzyka pozostawiając na sam koniec lub zupełnie z niej rezygnując. Jakimś jednak trafem ciągle żyje i cieszy się dobrym zdrowiem, które pozwala jej na aktywne uczestniczenie w uczelnianym życiu. Towarzyska i wygadana czuje się wśród ludzi jak ryba w wodzie i nie przejmuje się faktem, że zdaża jej się mylić poszczególne pojęcia czy słowa. Tak, tak - jak na prawdziwą Włoszkę przystało, nigdy do końca nie udało jej się przestawić na język angielski, choć według własnego mniemania posługuje się nim całkiem sprawnie. Ceniąca mugoli za ich pomysłowość i zaradność oraz rzadko kierująca się schematami, raczej nie ocenia książki po okładce, jednak z uwagi na wiecznie zaskoczony wyraz twarzy i zawsze obecną w ustach gumę, którą zamiast żuć dziwacznie międli, można czasem odnieść wrażenie, że nieco się wywyższa. Byli i tacy, którzy twierdzili po prostu, że upodabnia się dzięki temu do kozy... Za kozami jednak przepada, więc uznała to za komplement. Według powszechnej opinii niesamowicie kochliwa - obiekt westchnień potrafi zmieniać nie tyle co tydzień co co lokal - nie przykłada tak naprawdę większej wagi do żadnych miłostek, choć była na MUMiCzu taka jedna, która to podobno widziała jej oklejony ulotkami uniwersytetu pamiętnik. Cóż... Ani pamiętnika, ani dziewczyny nigdzie nie widać. Przypadek?

Mimo, że pomysłów pannie Coletti nie brakuje, wszelkie projekty upadają zazwyczaj już w fazie planowania - Clotilde najzwyczajniej w świecie ma problem z dokończeniem rozpoczętej pracy, a czerwona teczka, którą trzyma pod łóżkiem pęka od instrukcji, które najpewniej nigdy nie zostaną zrealizowane. Dziewczyna jednak nie przejmuje się zbytnio brakiem konkretnego planu na życie i ma zamiar czerpać z niego garściami, z nadzieją, że gdy uda jej się pochwycić coś naprawdę niezwykłego to tego nie przegapi. W końcu nawet jeśli nie skończy studiów to zawsze pozostanie jej wypychanie ptaków...